చాగంటి వారు మరియు వారి ప్రవచనములు

ఇంట్లో రోజూ వారీ  పని, పిల్లలు, వాళ్ళ బడులు , హోంవర్కులు అనేవి అందరికీ  ఉండే   బాధ్యతలు.అమెరికా లో నివాసించే మా లాంటివారికయితే  రెండు సంస్కృతుల  మధ్య పిల్లల ని పెంచటం అనేది ఇంకా అదనపు బాధ్యత. ఈ వత్తిడి తట్టుకోవడానికి ఒక్కొక్కరం  ఒక్కో విధానం ఆచరిస్తుంటాము. పుస్తకాలు, సినిమాలు, పూజలు… ఇలా రకరకాలు. నేను అనుసరించే  విధానం తెలుగు పత్రికలు చదవటం, పాటలు, సంగీతం  వినటం. ఇలా అనుకోకుండా ఒక రోజు బ్రహ్మశ్రీ చాగంటి గురువు గారి ‘గంగావతరణ  ఘట్టం’ ప్రవచనము  వినడం జరిగింది. దీనిని గురించి  నా పాత టపా రామాయణం – ఒక అద్భుత కావ్యం లో చెప్పడం జరిగింది.  అలా చాలానే ప్రవచనాలు విన్నాను. ఏ  విషయమైనా ఇంకో కోణం లో నుంచి చూడటం మొదలు పెట్టాను.  ఆ విధం గా ప్రవచనాలు నన్ను నేను సంస్కరించుకోవడానికి, ఈ వత్తిడి నుంచి కాపాడుకోవడానికి  అన్పించింది.  

కానీ ఒక రెండు రోజుల క్రితం  అనుకోకుండా చాగంటి గారి ఇంటర్వ్యూ ఒకటి యూట్యూబ్ లో చూసాక ఆయన చెప్పిన విషయం విని అంతకుమించి ఆలోచించలేకపోయానే అనుకున్నాను.

ఇంటర్వ్యూ మొత్తం రెండు భాగాలు గా  ఉంది.  లంకెలు ఇస్తున్నాను.

మొదటి భాగం https://www.youtube.com/watch?v=D4jsD6ewKk8

రెండవ భాగం https://www.youtube.com/watch?v=20YxX5rECE0

ఆ ఇంటర్వ్యూ  లిఖిత పూర్వకం గా  ఈ లంకె లో ఉన్నది.  వీడియో చూడలేని వారు ఇది చదువుకొనవచ్చును.

http://www.sakshi.com/news/family/leelalu-stories-in-the-dark-is-not-a-service-to-the-community-273240

విజయ్ కుమార్  గారు చాగంటి వారి ని  “యువత కి సమాజ హితమే భక్తి అని చెప్పడానికి మీరేం చేస్తారు? ” అని ఒక ప్రశ్న వేశారు.  దానికి చాగంటి వారు చెప్పిన సమాధానం ప్రతి ఒక్కరు విని తీరాలి.  చాగంటి గారు ప్రవచించిన భాగవతం విని, బీటెక్  చదువుతున్న ఒక అమ్మాయి  చేసిన సమాజ సేవ గురించి వివరించారు.  అది నేను వివరించేకన్నా ఆయన చెప్పినది  వింటేనే  బావుంటుంది.

సాక్షి వారి వెబ్సైటు లోనే ఈ విధంగా వ్రాసారు:

“నేను ఒకప్పడు భాగవతం గురించి చెబుతూ కృష్ణలీలలన్నీ కథలు కాదు సమాజసేవని చెప్పాను. పూతన సంహారం సమాజసేవ. కాళీయమర్దనం యమునానది నీళ్లు పాడవకుండా చేసిన సమాజ సేవ. కృష్ణుడు సమాజ సేవలో సంతోషం పొందాడు. అవే మనం నేర్చుకోవాలని చెప్పా. ఆ తర్వాత కొద్దిరోజులకి ప్రవచనానికి వెళ్లిపోతుంటే ఒక పిల్ల వచ్చింది మా ఇంటికి. ఎవరు నువ్వనడిగితే బీటెక్ చదువుకుంటున్నాను, మీకు నమస్కారం చేయాలని వచ్చానంది. నేను ప్రవచనానికి వెళుతున్నానమ్మా మళ్లీ వెనక్కివచ్చి నీతో మాట్లాడే సమయం లేదన్నాను. మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టను. మీరు కనబడ్డారు చాలు నమస్కారం అంది. ఇద్దరం లిఫ్టులో దిగుతుండగా నాకు నమస్కారం పెట్టాలని ఎందుకు అనిపించిందని అడిగాను. మీ మాటల వల్ల ప్రేరణ చెందానని చెప్పడంతో ఆశ్చర్యపోయి ఏం ప్రేరణ చెందావని అడిగా. మీరు చెప్పిన కృష్ణలీలలు సమాజ సేవన్నారు అది ప్రేరణ కల్పించిందని, నా స్థాయిలో సమాజ సేవ చేశానంది. కారెక్కబోతున్నవాడిని ఆగి ఏం సమాజ చేశావని అడిగాను. ప్రతిరోజూ ఒక గంట సేపు గవర్నమెంట్ హాస్పిటల్‌కు వెళ్లి ఓపీ కౌంటర్ దగ్గర కూర్చుంటానని, నిరక్షరాస్యులు, రూపాయి లేని వాళ్లకి, ఓపి టికెట్ రాయడం రానివారికి సహాయపడతానని చెప్పింది. వాళ్లకి వార్డులు చూపించి డాక్టర్ వద్దకు తీసుకెళ్లి, మందులిప్పించి పంపిస్తానంది. ఈ మధ్య ఇంట్లో కాలుజారి పడిపోయిన ఒక గర్భిణీని ఇక బతకదు అన్న స్థితిలో తీసుకొచ్చారు. ఆ సమయంలో తాను చేసిన ఉపకారం వల్ల ఆవిడ బతికి ఆడపిల్లకు జన్మనిచ్చిందని, ఆ పిల్లకు తన పేరు పెట్టుకున్నారని, అది తనకు ఎంతో తృప్తినిచ్చిందని చెప్పింది.

నేను కారెక్కి వెళ్లిపోతున్నవాడిని ఆగి ఆ పిల్లని వెనక్కి తీసుకెళ్లి పసుపు కుంకుమలు, బట్టలూ ఇచ్చి పంపాను. దీన్ని ఒకసారి టీవీ లైవ్‌లో చెప్పాను. దాన్ని చూసి చాలామంది పిల్లలు ఇది తమకు నచ్చిందంటూ తాము కూడా సమాజ సేవ చేస్తున్నామని ఉత్తరాలు రాశారు”  

చాగంటి గారివి కొన్ని గంటల  ప్రవచనాలు విన్నాను నేను. వినటానికి మాత్రం చక్కగా విన్నాను.  కానీ ఒక్కరోజు కూడా పైన చెప్పిన అమ్మాయి లాగా ఎందుకు ఆలోచించలేదు అని నన్ను నేను  ప్రశ్నించుకున్నాను.

ఇదంతా ఎందుకు చెప్తున్నాను అంటే – కొంతమంది ఆయన ప్రవచనాలు విని  సగమే అర్ధం చేసుకుని, మిగితా సగం వదిలేస్తున్నారు . అటువంటి వారు  చేసే చాదస్తపు  పనులు చూస్తే   చాగంటి వారంటే తెలియని వారికి  కూడా విసుగు కలుగజేస్తుంది.  దాని నుంచి ఆయనని చూస్తే తెలియని చికాకు, ద్వేషం మొదలవుతుంది.   ఉదాహరణ కి రోజుకి రెండుసార్లు సంధ్యావందనం చేయాలి అని  చెప్తే, అమెరికా లో మంచుతుఫాను పడ్డా ఇంట్లో పనులన్నీ ఆపేసి సంధ్యావందనం చేసే చాదస్తులు ఉన్నారు. గంధం పెట్టామా, బొట్లు పెట్టామా, కుడి వైపా , ఎడమ వైపా – ఇటువంటి చాదస్తాలు లెక్క ఉండవు !! నా అనుభవం లో ఒక ఉదాహరణ కూడా  చెప్తాను. అమెరికా లో దేనికి భయపడకపోయినా  అగ్గి అంటే భయపడతారు . ప్రతిదీ చెక్కలతో కట్టి ఉంటారు కాబట్టి. ఒక రోజు ఆయన, ‘ దీపం రోజు వెలిగించాలి ఇంట్లో’ అంటూ ఏదో చెప్తున్నారు. అది విని,  నాకున్న పరిస్థితి కి నూనె వేసి రోజూ దీపారాధన చేయలేను కదా. దేవుడి మందిరం లో ఒక చిన్న lamp పెట్టుకుని అదే దీపారాధన అనుకుంటాను. పండగ రోజులలో మాత్రమే దీపారాధన చేస్తాను. 

ఈ సోషల్ మీడియా లో కొందరు వీడియో లు తమకి  కావలసినంత మేరకి  కత్తిరించి పంచుతున్నారు. ఈ రెండు నిమిషాల వీడియో లు చూసి ఆయన ఎందుకు చెప్తున్నారో దేనికి చెప్తున్నారో అర్ధం కాదు మొట్ట మొదట చూసిన వారికి.  42  రోజుల  రామాయణం, 35 భాగాల భారతం  విన్న నేనే,  పైన చెప్పిన అమ్మాయి లాగా ఒక్క రోజు ఆలోచించలేదు. ఈ రెండు నిమిషాల వీడియో చూసిన వారికి ఇక ఏ  అవగాహన వస్తుంది ఆయన ఏమి చెప్తున్నారో ?

చాగంటి వారు ప్రవచనం అనేది అందరికీ  ఒకటే చెప్తారు. ఇన్ని వేలమంది వింటూ ఉంటే, ప్రతి ఒక్కరికీ customize చేసి చెప్పలేరు కదా. మనకి ఏది కావాలో అది మనమే గ్రహించుకోవాలి!!  పైన చెప్పిన అమ్మాయి లాగా సమాజ సేవ చేయకపోయినా పరవాలేదు  కానీ  ఆయన చెప్పేది సమాజహితవు కోసమే అని అన్న ఒక్క విషయం గ్రహించగలితే  చాలు!!

శిక్ష వేస్తే సమస్య తీరిపోదు

చాలా రోజుల తరువాత స్నేహితురాలి దగ్గరనించి సందేశం. ‘ఏ వీడియో నో ఏ  సూక్తి ముక్తావళి’ పంపిందో అని చూసా.  ఒక కారు ప్రమాదం వార్త.  పేపర్ లో ఎప్పుడూ చదివే వార్త ల్లాగా పక్కన పెట్టా. కాసేపయ్యాక ఇంకొక సందేశం ‘ఎవరో గుర్తు పట్టావా ‘ అంటూ.  ఎవరో గుర్తు చెప్పేసరికి, బాధ మొదలయింది.  ఆ వార్త మొత్తం మళ్ళీ గబా గబా చదివాను. గుండె ని పిండేసినట్టయింది.  ఆ రోజు ఇక ఏ పని చేయబుద్ధి కాలేదు. ఏం  చేస్తున్నా ఆ వార్తే గుర్తు వస్తోంది. పెళ్ళై అమెరికా కి వచ్చేసాక  పెద్దగా మాట్లాడింది లేదు తనతో. తనకి ఇంతటి  కష్టం ఏంటి అని మనసు తొలిచేసింది. ఆ వార్త ఇటీవలే జరిగిన  పంజాగుట్ట లో జరిగిన కారు ప్రమాదం.  అందులో మరణించిన ఆ చిన్నారి రమ్య, తల్లి రాధిక నాకు స్నేహితురాలు.

మీడియా లో వచ్చిన వార్తలని బట్టి  నాకు అర్ధం అయింది ఏంటంటే –  కొందరు  కుర్రవాళ్ళు మిట్ట మధ్యాహ్నం బార్ కి వెళ్లి మద్యం సేవించారు. అందులో డ్రైవింగ్ లైసెన్స్ కూడా లేని ఒక ఇరవయ్యేళ్ళ కుర్రవాడు ఇంకొకరి కారు నడిపాడు. మద్యం త్రాగి నందు వల్ల  కారు అదుపు తప్పి, రాధిక  కుటుంబం  ప్రయాణిస్తున్న కారు మీద ఎగిరిపడింది.  ఇది వింటే ఎన్నో ప్రశ్నలు :

• ఇంజినీరింగ్ చదువుతున్న వాళ్ళు  బార్ల వెంట తిరగటం ఏంటి ?
• అసలు మిట్ట మధ్యాహ్నం తాగడం ఏంటి ?
• వీళ్ళ కి మద్యం అమ్మిన ఆ బార్ వాళ్ళు ఎవరు?
• అంత డబ్బు కుర్రవాళ్ళకి ఎక్కడిది?
• లైసెన్స్ కూడా లేకుండా తనది కాని  కారు నడపడటం ఏంటి ?
• ఎంత వేగం తో వచ్చి ఉండకపోతే  కారు గాల్లో ఎగిరిపోతుంది?  

ఇటువంటి వారికి కఠిన శిక్ష పడాలనే అంటాను.  కానీ ఇతన్ని ఒక్కడ్ని శిక్షించినంత మాత్రాన  సమస్యలు తీరి పోతాయా ? రేపు ఇంకొకరు చేస్తారు. నేను పైన చెప్పిన  ప్రశ్నలకి  ఈ కుర్రవాడు ఒక్కడే నా  బాధ్యుడు? చుట్టూ ఉన్న సమాజం బాధ్యత కూడా లేదంటారా ?  చట్టాలు ఎంత కఠినం గా ఉన్నా,   ఈ పరిధిని అతిక్రమించకూడదు అన్న సామాజిక స్పృహ, నైతిక విలువలు మనలో ఉన్నపుడే  ఏవైనా పనికి వస్తాయి.  లేకపోతే పుస్తకాలకే పరిమితం అవుతాయి అని నా అభిప్రాయం.

మరి యువతకి  సామాజిక స్పృహ, నైతిక విలువలు ఎవరు నేర్పిస్తారు ? తల్లి తండ్రులా ? ఉపాధ్యాయులా ? అన్ని వేళలా  ‘Live’  అందించే మీడియా వారా? పోలీసులా ? చట్టమా?

మన సినిమాలలో కూలింగ్ గ్లాస్సెస్ పెట్టుకుని, వేగం గా కారు/బైకు  నడుపుతూ   హీరో ప్రవేశించడం  జరుగుతుంటుంది. అలా  హీరో ని చూడగానే హాలులో ఈలలు మొదలవుతాయి.  ఇలా చేస్తే అమ్మాయిలు మనవెంట పడతారు కదా అనిపిస్తుంటుంది.  సినిమా నిజజీవితం లో ప్రవేశిస్తుంది.  దురదృష్టవశాత్తు  సినిమా హీరోలని  ఈ విధం గా అనుకరణ చేయడం మొదలుపెడతారు యువత!!

‘నేను తాగను. నాకు అలవాటు లేదు ‘ అన్న మాటలు ఎవరైనా చెప్తే, ‘అప్పుడప్పుడు కొంచం ఫార్మాలిటీ కి అన్నా తాగాలండి. ఇలా చేతులు ముడుచుక్కూర్చుంటే బాగోదు’  అంటూ హేళన ధ్వనించిన  మాటలు వినపడతాయి. లేదా  ‘మందు తాగని వాడు దున్నపోతై పుట్టున్’  అన్న రీతి లో హాస్యోక్తులు ఉంటాయి .  పైగా అటు పక్కకి వెళ్లి  ‘వీడొక పెద్ద మమ్ముగాడ్రా!!’ అంటుంటారు కూడా !! వేడుక ఏదైనా సరే మద్యం తాగితేనే ఆ వేడుక పూర్తయినట్లు  కొందరికి. ఇంకా సినిమాలలో , వాట్సాప్ , ముఖపుస్తకాలలో ‘మందు బాబులు’ అంటూ హాస్యోక్తులు సరే సరి!! ఇటువంటి మాటలు  చాలవా  యువత peer pressure కి లోనవ్వటానికి?

0.08% Blood alcohol చాలు మనిషి మెదడు ని మందగింపచేయడానికి  అంటారు ఇక్కడ DMV( Department of Motor Vehicles) వారు .  దీన్ని బట్టీ, పూర్తిగా మత్తు లోకి వెళ్లిన మనిషి కారు నడపడటం ఎంత ప్రమాదకరమో ఆలోచించండి.   తుపాకీ పట్టుకు పేల్చే వాడికి, మద్యం తాగి నడిపే వాడికి ఏమీ తేడా లేనట్లే లెఖ్ఖ. తన జీవితమే కాదు ఇంకొకరి జీవితాన్ని కూడా ప్రమాదం లోకి త్రోస్తున్నాడు కదా . అంతే కాదు, మద్యం త్రాగిన వాడు విచక్షణా జ్ఞానం కోల్పోయి  క్రూర జంతువు కంటే హీనం గా ప్రవర్తిస్తాడు కూడా. అందుకు  భయంకరమైన ఉదాహరణ ఢిల్లీ నిర్భయ కేసు.  ఇప్పుడు భారతదేశం లో కూడా దాదాపు ప్రతి మధ్య తరగతి ఇంట్లో కారు ఉంటోంది.  కాలేజీ కి వెళ్ళడానికి పిల్లలు  కారు/ బైకు నడుపుతున్నారు. విద్యాలయాలు తమ వంతు బాధ్యతగా  పిల్లలకి  Driver’s Education విషయం లో తప్పనిసరిగా  తరగతులు నిర్వహించాలి.   

నేను భారతదేశం వచ్చినపుడు గమనించిన కొన్ని విషయాలు చెప్తాను  –

ఏ షాప్ కి వెళ్లినా విపరీతమైన రద్దీ. చీరలు, నగలు అన్ని ఎందుకు కొంటారో అర్ధం కాదు. నేను మూడేళ్ళకి ఒకసారి వెళ్లి కొనుక్కునే సరుకు వీరు రోజూ  కొంటారా అన్పిస్తుంది.   ఒక బ్లౌజ్ మూడు వేల రూపాయలు పెట్టి కొనుక్కుంటారు.  ఏ రెస్టారంట్ కి వెళ్లినా  లైన్ లో నిల్చునేటట్లు ఉంటారు. ఇంక పెళ్లి అంటే చెప్పలేము. ఎక్కడ లేని ఆర్భాటం!!  నూరు రకాల వంటలు, ఫుడ్ కోర్టులు (ఒక ఆడపిల్ల తండ్రి జీవితమంతా కూడబెట్టిన డబ్బు ఒక్క రోజు లో నీళ్ళల్లాగ ఖర్చు చేయటం).  ఇంత విచ్చల విడి గా డబ్బు ఖర్చుపెట్టడం నేను అమెరికా లో ఎక్కడా  చూడలేదు అంటే అతిశయోక్తి కాదేమో. భారత దేశం నిజం గా  బీద దేశమేనా  అన్పిస్తుంది ఇవన్నీ చూస్తుంటే. డబ్బు ఉంటే ఖర్చుపెట్టడం తప్పు కాదు. ఇంత డబ్బు, సమయం ఇటువంటి వాటికి  వెచ్చించే  వారు సమాజ సేవ కి కొంత కూడా ప్రాధాన్యత ఇవ్వటం లేదు. 

నేను షాపింగ్ కి వెళ్తున్నాను అంటే అందులో పెద్ద వింత కన్పించదు. రామకృష్ణ మఠం  వెళ్తున్నాను భోజనాలు పెట్టడానికి, అక్షయపాత్ర వంటిల్లు చూడ్డానికి వెళదామనుకుంటున్నాను అని చెప్తే నన్నొక తేడా మనిషి లాగా చూస్తారు.  సేవ  లేక service hours అన్న ప్రసక్తి  సామాన్య కుటుంబాలలో అంతగా లేదు. సేవాభావం  ఎప్పుడైనా ఎవరికైనా  ఒక బాధ అనుభవించినపుడు లేదా బాధ పడ్తున్న వారిని చూసినపుడో వస్తుంది. దాని నుంచే బాధ్యత అన్నదీ వస్తుంది. ఎప్పుడూ  పిల్లలకి ఏ  కష్టమూ లేకుండా సుఖమయమైన జీవితం చూపిస్తుంటే వారు మాత్రం ఏమి చేస్తారు ?  సామాజిక స్పృహ అన్నది లేకుండా  బాధ్యతా రహితంగానే తయారవుతారు.  అందరూ తల్లితండ్రులు అలా ఉన్నారని  చెప్పను కానీ  పిల్లల లో సేవాభావం కలుగజేస్తున్న తల్లితండ్రుల సంఖ్య మాత్రం తక్కువగానే ఉంటోంది.

ఇలాంటి  ప్రమాదాలు జరిగినపుడు మనకి నేరస్తుడి మీద ఆగ్రహం కలగటం సహజం.  కానీ వారి చుట్టూ ఉన్న సమాజం కూడా ఒక మనిషిని నేరస్థుడి గా తయారు చేస్తుంది అని అంటాను నేను.  

ఈ వార్త చదివిన ప్రతి కుటుంబం,  వారి పిల్లలతో –  బాధ్యతారహిత  ప్రవర్తన ఒక ఆనందమయమైన జీవితం గడుపుతున్న కుటుంబాన్ని ఎంత  చిన్నాభిన్నం చేసిందో,  ఎంతటి దుష్పరిణామాలు కలుగచేస్తుందో తెలియజెప్పాలి.

అమెరికా పళ్ళ తోటలు

జులై నాలుగవ తారీఖు న అమెరికా కి స్వాతంత్య్రం వచ్చిన రోజు. ఆ రోజు రాత్రి  అమెరికా లో ప్రతి ఊరి లోను  బాణాసంచా కాలుస్తారు. అవి చూడటం పిల్లలకి, పెద్దలకి ఒక వినోదం!!  ఈ మాసం కొన్ని బెర్రీ పళ్ళ సీజన్ కావడం ఇంకొక విశేషం. ప్రతి ఏడాది ఈ రోజున మా కుటుంబం fruit picking వెళ్లి రావటం ఒక ఆనవాయితీ గా పెట్టుకున్నాము. నీలం, ఎరుపు రంగు పళ్ళు తెచ్చుకుని తెల్లటి పెరుగు లో వేసుకుని జెండా రంగుల్ని అందులో చూసుకుంటాము 🙂  

Fruit picking అంటే పండ్ల తోట కి వెళ్లి మన చేత్తో మనమే పళ్ళు కోసుకుని కొని తెచ్చుకోవడం అన్నమాట.  తోట పెంచే వారు చిన్న బుట్టల్లాంటివి ఇస్తారు. ఒక బుట్ట కి ఇన్ని డాల్లర్లు అని చెప్తారు. తూకం తో పని లేదు. ఆ బుట్టలో ఎన్ని పళ్ళు  కోయగలితే అన్నీ!!  మేము ఒక గంట సేపట్లో ఎన్ని కొస్తే అన్ని అనుకుంటాము. ఈ సారి పళ్ళు సరిగ్గా లేకపోవడం వలన నాలుగు బుట్టలే  కోసాము.

షాపు లో అమ్మే పళ్ళ కంటే ఇవే ఖరీదు ఎక్కువ అనే చెప్పాలి. కాకపోతే చెట్టు నుంచి  కోసుకుని తినే  సరదా తీరుతుంది. నేను గమనించినంత వరకు  ఇందులో ఒక విషయం అర్ధం అయింది. ఇటువంటి  రైతు కేవలం పండిస్తాడు. మిగితా ఖర్చులు అంటే మార్కెట్ కి తరలించడం, రవాణా,  నిల్వ, కూలి  ఖర్చులు ప్రత్యేకం గా ఏమి చేయడు.  ఎవరికి వారే  కోసుకుంటారు కాబట్టి  ఆ కూలి మిగులుతుంది.  ఎప్పుడు పంట వచ్చిందో అప్పటికప్పుడు వెబ్సైట్ లో చెప్తాడు. అక్కడే జామ్ లు, తేనె అమ్ముతారు. కావలసిన వారు కొనుక్కుంటారు.  ఇటువంటి తోటలు హైవే కి దగ్గరగా ఉండటం ఇంకో విశేషం కూడా. ఒక్కోసారి  విద్యాలయాలు కూడా పిల్లలకి  ఇటువంటివి చూపించేందుకు field trip లు కూడా ఏర్పాటు చేస్తుంటాయి.

అమెరికాలో ఇలాంటివి  చూసినపుడు ఒక్కసారి మనసు భారత దేశం కి పరుగెడుతుంది. మన వారికి కూడా ఇలాంటి ఆలోచన ఎవరైనా చెపితే బాగుండు అని.  ఇప్పటికే అమలు పరుస్తున్నారేమో కూడా మరి నాకు తెలియదు.

 

పేర్లు ఒకటి కావచ్చు …

ఒక్కొక్కసారి పేర్లు ఒకటి గా ఉండి  చాలా  అపార్థాలకు దారి తీస్తుంటాయి.   పైగా అభిప్రాయములు  వేరైనపుడు చాలా అపార్థాలు కలుగుతాయి. నా పేరు మీద  ఇంకొక పాఠకురాలు ఉన్నట్లున్నారు. అందుకే  ఆ విషయాన్ని స్పష్టీకరించడానికి ఈ టపా పెడుతున్నాను.

ఈ విధం గా తప్ప తెలుగు లోకంలో నేను ఎక్కడా  వ్యాఖ్యలు చేయలేదని   బ్లాగువరులందిరికి  మనవి చేసుకున్నాను:  

• నా బ్లాగు లంకె తోటే  నేను వ్యాఖ్య చేస్తాను.
• అలా ప్రచురించడం కుదరకపోతే  అజ్ఞాత గా వ్యాఖ్య చేసినా  వ్యాఖ్య లో నా పేరు వ్రాస్తాను.
• బ్లాగు లేని రోజులలో  కొన్ని పత్రికల లో  నా వ్యక్తిగత  ఈమెయిల్ ద్వారా నా వ్యాఖ్యలు వ్రాసాను.

నా పేరుని ఏ విధముగా నైనా  దుర్వినియోగ పరుస్తూ వ్యాఖ్యలు వచ్చిన యెడల  కూడా  నాకు తెలియజేయమని  నా మనవి