మీకు భారత్ తో ఏం పని?

అందరూ నా పోస్టులు చదివి మెచ్చుకుంటున్నా ‘అమెరికా వలస వెళ్ళాక  మీకు భారత్ తో  ఏం  పని? అమెరికాలో కూర్చుని ఇక్కడ  కబుర్లు ఎందుకు చెప్తారు’ అనే మాట కొంచెం బాధ కలిగిస్తోంది.  ఈ మాట మొన్న మార్చి లో భారత్ వచ్చినపుడు కొందరు నాతో అన్నారు కూడా. 

సప్త సముద్రాలు దాటాక ఏ పూజ చేసినా ఫలితం ఉండదు అంటారు.  పూజలు, క్రతువులు ఏవైనా చేసే విషయంలో మేము అర్హత కోల్పోయి ఉండవచ్చు కూడా.  కాదని నేను చెప్పను. భారతీయ శాస్త్రాలలో ఏముందో నాకు తెలీదు. 

కానీ ఇక్కడ ఇంకో కోణం ఉంది. వలస వచ్చిన మాకు cultural  identity  అనేది  భారతదేశంతోటే ముడిపడి ఉంటుంది. మా దేశంలో నా  identity  నా భాష పరంగానో, నేను ఏ దేశం నుండీ వచ్చానో ఆ దేశ పరంగానో, నా మతపరంగానో ఉంటుంది. ఇంద్ర ధనుస్సులో  రంగులు వేరయినా ఎలా కలిసి ఇంద్ర ధనుస్సుని అందంగా మారుస్తాయో  అలా అందరూ కలిసిపోవడమే →  అమెరికా సంస్కృతి.  అంటే అర్ధం?  నేనేమీ  నా identity  కోల్పోకుండా  ఉండే స్వేచ్ఛ నాకుంది ఇక్కడ.  

కాబట్టి పొలిటికల్ గా చూస్తే భారత్ అనేది ఓ దేశం.  కానీ నా సంస్కృతి కూడా ! రెండు దేశాల మధ్య రాజకీయ పరంగా మాట్లాడే అర్హత కూడా నాకు లేకపోవచ్చు. కానీ ఇంకా నేను ఆ సంస్కృతినే  కొనసాగిస్తున్నాను కాబట్టి దాని  గురించి మాట్లాడటంలో తప్పు లేదు.  భారతదేశపు  రాజకీయ కోణం లో  కూడా రాజకీయాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని నా సంస్కృతిని హేళన, demonize  చేయడం చేస్తున్నారు.  ఎలా చూస్తూ ఊరుకుంటాము? 

అమెరికాలో బళ్లలో హిందూ సంస్కృతిని  misrepresent చేస్తున్న  పాఠ్య ప్రణాళికని మార్చమని Education Dept  వారికి లేఖలు పంపాను.  బంగ్లాదేశ్ లో సనాతనుల మీద దౌర్జన్యాలు జరిగితే నిరసన తెలియజేశాను.  పాకిస్తాన్ లో దైవనింద చేసారు అంటూ  హిందువులకి  మరణశిక్షలు విధిస్తే వారికీ క్షమాభిక్ష పెట్టించమని వేడుకున్నాను.  అమెరికాలో కూర్చుని ‘డబ్బు పంచుతున్నాం కదా’ అని  భారతీయుల్ని & వారి జీవనాన్ని హేళన చేసేవారిని,  వారిని కులాల పరంగా, మతాల పరంగా  విడదీసే వారిని ఖండించాను & ఖండిస్తాను. 

‘నా సంస్కృతి యే  గొప్ప, కాబట్టి అదే అందరూ follow అవ్వాలి’ అని  కూడా నేను ఎప్పుడూ అనను.   కానీ అధర్మం అనిపించినపుడు  మాట్లాడకపోతే  నా గురువులు చెప్పినట్లు  నేను మూగదాని క్రింద లెక్క. 

ఇది Global వరల్డ్.  ‘నా  సంగతి నేను చూసుకుంటా . మీ సంగతి మీరు చూసుకోండి ‘ అంటే ఎలా కుదురుతుంది?.  ఒకరికొకకరం అండగా నిల్చోకపోతే కాలిఫోర్నియాలో SB 403 మార్పులు వచ్చేస్తాయి , Leicester, UK లో జరిగిన గొడవలు ఎవరికీ తెలియవు. పాకిస్తాన్ లో హిందూ అమ్మాయిల బలవంతపు వివాహాలు తెలియవు 

ఎన్నో వేల  ఏళ్ళ  తరువాత కూడా తమ దేశాన్ని, సంస్కృతిని, భాషనీ కాపాడుకోవడానికి కలిసికట్టుగా పని చేసే యూదులని ఉదాహరణగా తీసుకుని భారతీయ  సంస్కృతిని  కాపాడుకోవాలి.  

‘నేను అమెరికాలో ఉన్నాను’ అంటే గొప్ప కాకపోవచ్చు.  కానీ రెండు దేశాలలో నివసించిన అనుభవం ఉన్నది. అంటే  నా అవగాహన ఒక దేశంలో నివసించేవారికంటే ఎక్కువ అన్నట్టే కదా . 

ఆ అవగాహనతోటే వ్రాస్తున్న వ్రాతలే కానీ గర్వంతో వ్రాస్తున్నవి కాదు. 

Parent teen book club

చాలా middle schools లో Parent teen book club అని ఉంటుంది. ఆ club ఏంటంటే  పిల్లలు, తల్లితండ్రులు ఒకటే పుస్తకం చదివి, ఆ పుస్తకం అందరూ కలిసి చర్చిస్తారు.  సంవత్సరానికి మూడు సార్లు ఉంటుంది. ఓ నాలుగు రకాల పుస్తకాలు ఉంటాయి. మనకు నచ్చిన పుస్తకం  ఎన్నుకుని club లో నమోదు చేసుకోవాలి !! ఈ club లో ఖాళీలు ఎంత తొందరగా నిండిపోతాయంటే email వచ్చిన కొద్దిసేపట్లో నమోదు చేసేసుకోవాల్సిందే!!  పిల్లలు ‘అలా మా అమ్మానాన్నలతో కలిసి చదువుకుంటే మాకేమి వస్తుంది’ అంటారని, ఓ project లో credit లాంటిది ఏదో పెడతారు. అలా మూడుసార్లకీ ఇవ్వరు.  ఏదో ఒకసారి మాత్రమే credit ఉంటుంది. నాకు ఆ మూడు సార్లు మా అమ్మాయితో కలిసి చదవాలని ఉంటుంది. కానీ ఆ credit ముక్కకోసం ఒక్కసారికి నాతో చదువుతుంది.పైగా మా పిల్ల నా గురించి ‘ఈవిడ ఇండియాలో పుట్టి పెరిగింది. తెలుగు బళ్ళో టీచరు. ఇంగ్లీష్ లో చదువుతుందా  పెడుతుందా ‘ అనుకుంటుందేమో అని నా అనుమానం. ఈ రకం పిల్లలని ఆశ్చర్యపరుస్తూ అక్కడకి వచ్చేవాళ్ళు కూడా చాలామంది నాలాగా భారతవలసదారులే అవడం, పైగా పుస్తకాన్ని నమిలిమింగేసి వచ్చి చర్చలు చేయడం జరుగుతుంటుంది 🙂

చర్చ ఎలా ఉంటుంది అంటే ,  పుస్తకం గురించి ఒక్క మాటలో చెప్పడం, చివరి దాకా ఉత్కంఠ ఉందా లేదా, వ్రాసిన శైలి,  పుస్తకానికి పెట్టిన పేరు సరిపోయిందా లేదా , ఏవైనా స్వానుభవాలు, ఇటువంటి పుస్తకాలు ఇంకేమైనా ఉన్నాయా.

పోయిన ఏడాది  ‘March: Book One by John Lewis’ అనే graphic నవల చదివాము. అమెరికాలో ‘Civil Rights Movement’ గురించిన పుస్తకం.’Civil Rights’, ‘non violence’ మీద చర్చ చేసారు.

ఈ ఏడాది మేము ఎంచుకున్న  పుస్తకం ‘The Night Diary  by Veera Hiranandani’ . ఎందుకు ఎంచుకున్నాం అన్న ప్రశ్నకి సమాధానం –  స్కూలు వారు చెప్పిన పుస్తకాలలో కొన్నిgraphic నవలలు ఉండటం, ఈ సారికి graphic నవలలు వద్దు అనుకోవడం , మాఅమ్మాయి ఇలా diary లాంటి పుస్తకాలు అంటే చాలా ఇష్టపడుతుండడం చేత!!  కథ ఏంటో, రచయిత ఎవరో కూడా తెలీదు (రచయితపేరు చెప్పరు.మనం గూగుల్ చేసుకోవచ్చు కావాలంటే).

పుస్తకం గురించి గూగులించితే తెలిసినది ఏమంటే వ్రాసింది పుస్తకం భారత సంతతికి చెందిన రచయిత్రి. భారతదేశం పాకిస్తాను విభజన గురించినది. దాంతో కొంచెం ఉత్కంఠ పెరిగింది. పుస్తకం రాగానే చదివాను. ఎక్కడా ఆపబుద్ధి కాలేదు. కథ ఏంటంటే ఒక పన్నెండేళ్ళ నిషా అనే అమ్మాయి గురించి. ఇప్పుడు పాకిస్తాన్ లో వాళ్ళ నివాసం.  బ్రిటిష్ వారు స్వాతంత్య్రం ఇస్తున్నారు అన్న ఆనందం కొన్ని రోజులకే విషాదంగా మారిపోతుంది వారి కుటుంబానికి. నిషా తల్లి ఒక ముస్లిము . తండ్రి హిందువు. పుట్టగానే తల్లిని కోల్పోతారు కవల పిల్లలైనా నిషా, నిషా సోదరుడు అమిల్. కథలో — కవలలు, తల్లి మతం ఇస్లాము , తండ్రి హిందువు — కొంచెం ‘బొంబాయి’ సినిమా గుర్తొచ్చింది. నిషా తన తల్లితో కబుర్లు చెప్పుకున్నట్లు రోజూ డైరీ వ్రాసుకుంటుంది . కథంతా దేశ విభజన, వారు పడ్డ కష్ఠాలు, ఇబ్బందులు, రోజులు ఏవిధంగా మలుపు తిరిగిపోతుంటాయి అన్నవాటి గురించి ఆ డైరీ ద్వారా మనకి తెలుస్తుంటుంది.తల్లిని కోల్పోయిన ఆ పిల్లకి, తల్లి జ్ఞాపకాలు చెప్పే ఆ ఇల్లు ఆ ఊరు విడిచివెళ్ళడం చాలా బాధ కలిగిస్తుంది. ఒక పన్నెండేళ్ళ పిల్ల ఎంత అభద్రతా భావానికి లోనవుతుందో చాలా బాగా విడమరిచి చిన్నపిల్లల మనస్సుకి హత్తుకునేలా చెప్పారు రచయిత్రి. ఆవిభజనలో ఎన్నోహింసాత్మకమైన ఘటనలు జరిగాయి. ఆ ఘటనలన్నిటినీ విడమరచి చెప్పారు. ఏదీ కూడా విడిచిపెట్టలేదు. నాకు చాలా నచ్చిన అంశం ఏంటంటే పిల్లలకి భయం కలిగించేలా వ్రాయలేదు. చెప్పవలసిన రీతిలో చాలా చక్కగా చెప్పారు.  

ఈ పుస్తకం చర్చించడానికి  అందరూ భారతీయులే ఉంటారు అనుకుని వెళ్ళాము.ఆశ్చర్యపరుస్తూ భారతీయులు మాతో కలిపి ముగ్గురే. ఇంకో ఆరుగురు పిల్లలు వేరే వారు వచ్చారు. నాకు అర్ధమయ్యింది ఏంటంటే ఈవిభజన గురించి అందరికీ పెద్దగా తెలియదు అని. చర్చ ప్రారంభించిన టీచర్ గారికి కూడా ఇన్ని లక్షలమంది వలస వెళ్ళారు అంటే ఆశ్చర్యం వేసిందట. ఈ పుస్తకం గురించి  బళ్ళో హిస్టరీ టీచర్ల కి చెబుతానని చెప్పారు.

భారతదేశం చరిత్రలో మర్చిపోలేనిది దేశవిభజన. దీని గురించి పిల్లలకి చెప్పాలి అనుకునే తల్లితండ్రులు ఈపుస్తకం తప్పకుండా చదివించాలి. ఇంకా విషయాలు తెలుసుకోవడానికి ఈపుస్తకం ప్రారంభం అవ్వచ్చు. ఇక్కడ ఇంకోవిషయం కూడా చెప్పాలి. చర్చించడానికి బడికి వెళ్లే ముందు పుస్తకం బయట పెట్టేసరికి, మాపెద్దమ్మాయి హోంవర్క్ పక్కనపడేసి ఈపుస్తకం చదువుతూ కూర్చుంది.  ‘I never knew that partition was this painful’ అంది.

అమెరికాలో  పాకిస్తాన్ వాళ్ళు కనిపిస్తే  మన వాళ్ళే అన్నట్లు మాట్లాడుతాము. ఎన్నో కబుర్లు చెప్పేసుకుంటాము. ఆనాడు ఉన్నట్టుండి అంత బద్ధ శత్రువులుగా ఎలా మారిపోయారా  అనిపిస్తుంది.

ఈ ఏడు సంక్రాంతి బొమ్మల కొలువు కథ

భాగవతం అనేది పోతన గారు తెలుగు వారికి ఇచ్చిన ఒక అమూల్యమైన మణి  అంటాను నేను. ఈ సంగతి అర్ధమయ్యేసరికి నా జీవితకాలం దాదాపు సగం గడిచిపోయింది. తెలుగు పాఠ్యపుస్తకం లో కొన్ని  పద్యాలు నేర్చుకున్నాను. కథ కొంచెం కొంచెంగా బాగానే తెలుసు. కానీ నాకు ఆ కథని కళ్ళకి కట్టినట్లు చెప్తూ, మనసుకి హత్తుకునేలా , ఆ పురాణం significance  విశిదీకరించిన వారెవరో చెప్పనక్కరలేదనుకుంటాను 🙂 _/\_ . గత ఏడాది చాగంటి గారి భాగవత ప్రవచనం మొత్తం విన్నాను. తరువాత సామవేదంవారివి కూడా కొన్ని ఘట్టాలు విన్నాను. తరువాత http://telugubhagavatam.org/ వెబ్సైటు  తయారు చేసిన వారి గురించి తెలిసి ఆశ్చర్యం వేసింది. జీవితాన్ని సార్థకత చేసుకోవడం అంటే ఇదే కదా అనిపించింది.

ఇక ఒకరోజు మా  నానమ్మ పద్యాలూ చదివే విధానం  వింటుంటే (చాలా మంది దృష్టిలో ఆవిడ నిరక్ష్యరాస్యురాలు అనగా Illiterate)  ఆ పద్యాలూ నోటికి రాకపోతే జీవితం దేనికి అని అనిపించింది. ఇక నేర్చుకునే ప్రయత్నంలోనే ఉన్నాను. సఫలీకృతం మాత్రం కాలేదు.

సరే ఇలా భాగవతం గురించి ఆలోచిస్తూ ఉండగా,   దసరా పండగ రోజుల్లో చాలా మంది తమిళుల ఇంట బొమ్మలకొలువులు ప్రత్యక్షంగా , వాట్సాప్ లో చూడటం జరిగింది.  ఒక్కొక్కరు ఒక్కొక్క కథని అంటే రామాయణం, ఆదిశంకరులు, కంచి పీఠాధిపతులు, బ్రహ్మోత్సవాలు అలా ఒక ప్రాజెక్టులాగా  పెట్టారు . అవి అన్నీ చూసాక, నాకు ఓ ఆలోచన వచ్చింది. మన తెలుగు వారికున్న అమూల్యమైన నిధి పోతన గారి భాగవతం. దానిని తెలుగు వాళ్లమై ఉండి ఆయన  గొప్ప చూపించకపోతే ఎలా అనిపించింది. అనుకోవడమే తరువాయి. సంక్రాంతి బొమ్మల కొలువుకి నా ప్రాజెక్ట్ ఇదే అని సంకల్పం చేసుకున్నాను. కానీ అన్ని బొమ్మలు ఎక్కడ దొరుకుతాయి, ఎవరు పట్టుకొస్తారు అన్నది ప్రశ్న.  

 

గజేంద్ర మోక్షం:

కావలసిన బొమ్మలు లిస్ట్ తాయారు చేసుకున్నాను.   ‘Golu dolls ‘ అని గూగుల్ లో కొట్టగానే, తమిళం వాళ్ళ మట్టి బొమ్మలు చూపిస్తోంది.  గజేంద్ర మోక్షం బొమ్మ ఉంది, కానీ పోతన గారు వర్ణించినట్లు లేదే!!

ఒక రోజు అనుకోకుండా dollar  tree కొట్టుకి( అక్కడ ప్రతీ వస్తువు ఒక డాలర్ మాత్రమే)  వెళ్ళాను. అక్కడ నోరు తెరుచుకున్న మొసలి, పక్కన ఏనుగులు కనిపించాయి. ఇంక అంతే. నేనే గజేంద్ర మోక్షం చేసేద్దాం అని నిర్ణయానికి వచ్చేసా.  నాకు తెలిసి నేను ఎప్పుడూ ఏది తాయారు చేయలేదు.

ఏనుగులని చేతిసంచీ బట్టలతో, చమ్కీలతో అలకరించాను. ఆ కొట్టులోనే కాగితం చెట్లు కన్పించాయి. వాటిని thermocol  కి అంటించి, గులకరాళ్లు పెట్టి కాస్త అందంగా చేసా. ఇక జలపాతం కోసం చూస్తే అదీ చేసుకోవచ్చని వీడియోలు పెట్టారు . అది చూసి నేర్చుకుని , ఆ ఘట్టానికి  దగ్గరగా అనీ వచ్చేలా చేసాను. ఇక విష్ణుమూర్తి రావాలి. అందుకు సరిగ్గా బాపు గారి బొమ్మ తప్ప సరిగ్గా లేవు, కానీ ఆయన బొమ్మ కొనకుండా ప్రిన్స్ చేయడం ఇష్టం లేక, ఒక్క విష్ణువు మాత్రమే వచ్చేట్లు గూగుల్ లో దొరికిన ఫోటో ఒకటి ప్రింట్ తీసుకున్నాను. ఒక చిన్న కర్రకి అతికించి ,ఇంకో thermocol  కొండ కి గుచ్చి కింద రాళ్ళూ పెట్టి అది పూర్తి చేసాను . దానితో మొత్తం ఘట్టం నేను అనుకున్నట్లే వచ్చింది.

తరువాత  ఉలూఖల బంధనముకి:

అమ్మకి ఫోన్ చేసి, యశోద రోటికి కట్టిన కృష్ణుడిని కొనమన్నాను. ఆలా దొరకలేదు ఒక్క కృష్ణుడే దొరికాడు అంది, దానితో డాలర్ ట్రీ  బొమ్మనే యశోదగా మార్చేసాను. ఒక్క క్రొత్త దీపావళి ప్రమిదని వెన్న కుండగా మార్చి, ఒక చెక్కకి ముగ్గులు వేసి , కవ్వం పెట్టి వెన్న చిలుకుతున్నట్లు చేసాను.

కుబేరుడి కుమారులను ఏవిధంగా చేయాలి అని మళ్ళీ సమస్య. ఒక craft  blog లో ఎవరో ఆలోచన ఇచ్చారు. రెండు barbie boy బొమ్మలు తెచ్చి వాటికీ పంచలు తయారు చేసి కట్టాను, మళ్ళీ  చెట్లు ఒక thermocol కి అతికించి, రంగులు వేసా .

గోవర్ధన గిరి :

ఇవన్నీ చేసాక గోవర్ధన గిరి పెద్దచేయటం  కష్టం కాదు అనుకుని Michaels craft store లో peg  dolls కొని వాటిని గోపాలురు లాగా చేసాను. ఆవులు డాలర్ కొట్లో కొనేసాను.  నా దగ్గరే చిన్న కృష్ణుడిని కొండ క్రింద నిల్చోబెట్టేసాను.

ఇక నందవ్రజం లాగా చేయటానికి bird  houses ని పల్లెటూరి ఇళ్ళలాగా మార్చాను. గోవుల  కొష్టం కూడా చేసాను. బాగా రాలేదు..

ఇంత కష్టపడ్డాక తీరా పేరంటం అనుకునే రోజుకి ఒక అడుగు మంచు కురిసింది మా ఊర్లో.  మరునాడు బళ్ళకి సెలవు అనగానే గబగబా అప్పటికప్పుడు చుట్టుపక్కల వారిని పిలిచి పేరంటం చేసాను.  ఒక చిన్న పాప యక్షులని చూసి ‘I know this story’ అంటే ఎంత సంతోషం వేసిందో!! మళ్ళీ వాతావరణం బావున్న  రోజున అందరినీ పిలిచి ఉత్తుత్తి పేరంటం చేస్తాను. ఈ జనవరి వాతావరణం ఎప్పుడు ఎలా ఉంటుందో తెలీదు!!

అన్నీ  ఘట్టాలు పెట్టలేకపోయినా చిన్న ప్రయత్నం చేసాను.  నాకు అంత చేయి తిరిగే కళ లేదు. అంత బలమైన సంకల్పమే నా చేత ఇలా చేయించింది అని చాలా గట్టిగా నమ్ముతున్నాను. ఈ కొలువు చూసి చేతిలో కళ  ఉన్నవారు కొందరైనా ఈ ఘట్టాలను పెట్టి రాబోయే తరాల వారికి భాగవతం చెప్పేస్తారన్న అత్యాశతో మీ అందరితో పంచుకుంటున్నాను.

అన్నట్లు ఆ రెండూ పద్యాలు  మా అమ్మాయి వ్రాసి నా జీవితం ధన్యం చేసింది 🙂

ఇన్ని రోజులు బ్లాగు వ్రాయకుండా , ఎక్కడా వ్యాఖ్యలు చేయకుండా ఏం  చేస్తున్నానో నా బ్లాగు మిత్రులందరికీ అర్ధమయ్యే ఉంటుందనుకుంటున్నాను

 

 

 

 

అమెరికాలో దోసావకాయ

Thanks  Giving రోజులు వచ్చేసరికి పండిన పంటలు కోయటం పూర్తి అవుతుందేమో మరి.   సూపర్ మార్కెట్ లలో దోసకాయలు, బీన్స్ లాంటి కూరలు చాలా తాజాగా కనిపిస్తూ ఉంటాయి . దాంతో ఫ్రిజ్ లో ఎప్పుడూ  దోసకాయలు ఉంటూనే ఉన్నాయి.

ఈ మధ్య YVR  ‘అంతరంగం’ బ్లాగర్  గారు, దోసకాయల గురించిన టపా పెట్టేసరికి వెంటనే యమర్జంటుగా  దోసావకాయ పెట్టేసా!!తినడం, జాడీ కడగటం కూడా పూర్తయిందనుకోండి!!

వంటకాల మీద టపా పెడితే భలేగా ఉంటుంది. చేసిన పదార్థం కొంచెమే అయినా అందరూ  కళ్ళతో తిని మనసు నింపేసుకుంటారు. నాలుక తో తినే ప్రసక్తి లేదు కాబట్టి ‘ఉప్పు ఎలా ఉంది’, ‘నూనెక్కువయ్యిందా’ , ‘కారం ఇంకొంచెం పడితే బావుండేదా’  వంటి మాటలు అస్సలు ఉండవు. వంట చేసినవారికి వడ్డించినంత సంతృప్తి :).

 

 

 

 

 

పనికిమాలిన వాదనలు

మా పెద్దమ్మాయి KG లో ఉండగా back to school night కి వెళ్ళాము. మా జీవితంలో, ఇక్కడ బళ్ళల్లో, ఇలాంటివి ఎలా ఉంటాయో తెలుసుకోవడం మొట్ట మొదటి సారి!!. అంటే ఆ రోజున ఆ తరగతి టీచర్ తాను ఆ సంవత్సరం ఏ విధంగా బోధిస్తారో, పిల్లలు ఎలా ఉండాలి అనుకుంటారో చెప్తారు. వెళ్ళగానే మా టీచర్ గారి మొదటి ప్రశ్న ‘ మీలో ఎంత మంది మీ పిల్లలు బడి నుంచీ ఇంటికి రాగానే, వారి బ్యాక్ ప్యాక్ లు మీరే సర్దేసారు ? ‘, ముప్పావు వంతు మందిమి గొప్పగా చేతులెత్తేసాం !! దాని ఆవిడ వెంటనే ‘ Please never do that !! ‘ అని చెప్పారు. ‘పిల్లలు వాళ్ళంతట వాళ్ళు కొన్ని పనులు చేసుకోవడం అలవాటు చేయాలి. అది వారి బాధ్యతే అని గుర్తు చేయాలి. అందులో ముఖ్యమైనవి వాళ్ళ లంచ్ బాక్స్ తీయడం, బ్యాక్ ప్యాక్ లో సర్ది పెట్టేయడం. అన్నిటికీ మేము ఉన్నాము అంటూ చేయద్దు’ అన్నారు. KG తరగతి అంటే పెద్దగా చదవటం ఉండేది కాదు. ఎక్కువగా పిల్లల క్రమశిక్షణ మీద focus చేసేవారు.

ఆరవ తరగతిలో బళ్ళో ఓ 5 గంటల పాటు మీ అమ్మాయి సమాజసేవ చేయాలి లేకపోతే మార్కులు తగ్గుతాయి అని చెప్పారు. మళ్ళీ ఎనిమిదో తరగతి లోనూ దాదాపు అంతే. 8 గంటలు కావాలి అని చెప్పినట్లు గుర్తు. ఇక హైస్కూల్ పాస్ అవ్వడానికి 50 గంటల సమాజసేవ ఉండాలి అన్నారు. ఇప్పుడు ఆ పనిలో పడ్డాం!! ఇక పిల్లలు Girls/Boys scouts, National Honor roll society లాంటి వాటిల్లో ఉంటే ఆ నియమాలు వేరుగా ఉంటాయి. 30 గంటల నుంచీ 100 గంటల వరకూ సమాజ సేవ చేయాల్సి ఉంటుంది. కాలేజీల దరఖాస్తుల గురించిన నేపథ్యంలో, ఈ మధ్య తెలిసినది ఏంటంటే కొన్ని medical programs కి, హై స్కూల్ లోనే 450 గంటలు medical field లోనే సమాజ సేవ చేయాలిట. minimum requirement అట !!

సమాజ సేవ అంటే? homeless shelter లలో, నర్సింగ్ home లో వృద్ధులకి సేవ, ఓ గుళ్లోనూ, చర్చిలోను ఏదైనా పండుగలలో సహాయం చేయటం, చిన్న పిల్లలకి హోంవర్కులు చేయించడం , ఆసుపత్రులలో అయితే డిశ్చార్జ్ చేసేటపుడు రోగి ని wheel చైర్ కూర్చోబెట్టి కారు దాకా దింపడం ఇలా రకరకాలు. ఏమొస్తోంది దాని వలన అంటే – ఒక సామజిక బాధ్యత. ఎంత మ్రొక్కుబడిగా చేసినా ఒక విత్తనం నాటినట్లే కదా!!

ఇలా ఎన్నో చేసే అమెరికాలో పిల్లలు చాలా బుద్ధిమంతులు అని నేను చెప్పడం లేదు. ఈ రోజుకి మా అమ్మాయి లంచ్ బాక్స్ తీయదు. మరుసటి ఉదయం వెతుక్కోవాల్సిందే. ఎప్పుడూ ఫోన్లోనే సగం జీవితం గడుపుతుంది. తనకి కావాల్సిన పిండివంటలు బ్రహ్మాండంగా చేసుకుంటుంది కానీ ఇంటో ఒక్క పని చేయదు. అటువంటిది ఈ సమాజ సేవ చేయడానికి వెళ్ళినపుడు పార్కుల్లో చెత్త ఏరివేయడం, టీచర్ గారి పుస్తకాలూ సర్దిపెట్టడం, నర్సింగ్ హోమ్ లోని వృద్ధులతో తెచ్చిపెట్టుకున్న నవ్వుతో మాట్లాడ్డం వంటివి బాగానే చేస్తుంది.

చదవక ముందు కాకరకాయ చదివాకా కీకరకాయ అన్నారట. ‘మానవసేవే మాధవ సేవ’, ‘దానాలన్నింటిలోకి అన్నదానం మిన్న’ అని, ‘Arise,awake and do not stop until the goal is reached’ అంటూ ఎన్నో నేర్పిన దేశంలో, నిన్న టీవీ9 లో జాఫర్ గారి కార్యక్రమం చూస్తే అసహ్యం వేసింది!! ప్రతి ఊర్లో అందర్నీ పోగేసి ‘ప్రేమించాలా/లేచిపోవాలా’ అనే టాపిక్ మీద ‘కొట్టుకోండి’ అనే కార్యక్రమాలు పెట్టినట్లున్నారు. నీకెలా తెలుసు అని మాత్రం అడగద్దు 🙂. అసలు ఇలాంటి కార్యక్రమాలు నిర్వహించడం చూస్తుంటే ఇండియాలో మనుష్యులకు బుద్ధి అనేది ఉందా అనిపిస్తోంది. కొంతమంది ఆడపిల్లలు ‘ మాకు కావాల్సిన బట్టలు కొనిస్తారు. అన్నీ చేస్తారు. మాకు కావాల్సిన వాణ్ణి ఇచ్చి ఎందుకు పెళ్లి చేయరు? 20 ఏళ్ళు పెంచుతారు. 80 ఏళ్ళు జీవితాంతం ఉండాల్సిన వాడిని మేమే చూసుకుంటాం’ అంటూ వాదిస్తున్నారు. విజయవాడ లో డాక్టర్ సమరం గారు మాట్లాడిన మాటలు వింటే మతిపోయింది నాకు. ‘తల్లితండ్రులు పిల్లలు తమ ఆస్థి అనుకుంటున్నారు. 14 ఏళ్ళకి పిల్లలకి ఇండివిడ్యువాలిటీ మొదలవుతుంది. పిల్లలు తల్లితండ్రుల మాట వినాల్సిన అవసరం లేదు. వాళ్ళు ప్రేమించాము అంటే అది ప్రేమే కాబట్టి అంగీకరించండి ప్రేమ వివాహాలు చేసుకోండి. arranged పెళ్లిళ్లు వద్దు. మా ఇంట్లో అందరం అలాగే చేసుకున్నాం. అందరం బావున్నాం’  ఇదా ఇలా పెద్దవారు యువతకి ఇచ్చే సందేశం?? దీనికి విపరీతంగా చప్పట్లు !! ప్రేమించాను అని ఎవడైనా చెప్పి వేశ్యాగృహాలకి అమ్మివేస్తే, ఈ పెద్దమనిషి వచ్చి వాళ్ళ పిల్లని రక్షించి తెచ్చిస్తాడా ? ఎన్ని జరగట్లేదు?? సునీత కృష్ణన్ గారి బ్లాగు చదవని వాళ్ళు చదవండి !! ప్రపంచం ఎంత భయంకరమైనదో తెలుస్తుంది !!

ఆడపిల్లలు చదువుకోవాలి, ఉద్యోగాలు చేయాలి అని ఎక్కడైనా ఎవరైనా ప్రోత్సహం ఇస్తుంటే, పెళ్ళే జీవితలక్ష్యం అని మాట్లాడే ఈ పిల్లలని చూసి ఏమనాలో అర్ధం కావట్లేదు నాకు. ఏదో ప్రభుత్వం ‘కల్యాణ లక్ష్మి ‘పథకం పెడితే తెగ విమర్శలు చేసారు కొందరు స్త్రీ వాదులు. ఇటువంటి వాదనలు ఖండిచట్లేదా వీరు ??

వేలకి వేలు, లక్షలు కుమ్మరించి తల్లితండ్రులు చచ్చేట్టు కష్టపడి చదివిస్తుంటే టీవిల్లో ఇటువంటి పనికిమాలిన వాదనలు !! కొన్ని కాలేజీలు చాగంటి గారిని, గరికపాటి గారిని వచ్చి విద్యార్థులకి సందేశం ఇవ్వమని చెప్తున్నారు. చాగంటి గారి వెబ్ సైట్ లో విద్యార్థులకి ఇచ్చిన స్పీచ్ లు ఎవరైనా వినచ్చు. ఒక్కొక్కటి ఒక్కొక్క ఆణిముత్యం !!

 

టీనేజ్ కి వచ్చాక అమ్మానాన్న శత్రువుల్లా కనపడ్డం, తమ ఇష్టం వచ్చినట్లు ఉండాలి అనుకోవడం పిల్లల్లో మాములే !! అగ్ని కణికలు!! పిల్లలకి సామజిక బాధ్యత గుర్తు చేసే చల్లటి కబుర్లు చెప్పి ఈ అగ్నిని చల్లార్చాలి కానీ సమరం గారి లాంటి వారి మాటలు చెప్పి అగ్నికి ఆజ్యం పోసి ఏం సాధిస్తున్నట్లు ?

ఏది విజయం?

“Go on bravely. Do not expect success in a day or a year. Always hold on to the highest. Be steady. Avoid jealousy and selfishness. Be obedient and eternally faithful to the cause of truth, humanity, and your country, and you will move the world.” – Swami Vivekananda

వివేకానందుల వారు చెప్పవలసినది చాలా సులభంగా పైన రెండు ముక్కల్లో చెప్పేసారు. అసలు ఈ పదం ‘Success’ అంటే ‘విజయం’ అనే దానికి ఏది ప్రామాణికం గా తీసుకుంటున్నాం ?పోటీప్రపంచంలో కప్పులు గెలుచుకోవడమా ? మంచి కాలేజీలో చదవటమా ? డబ్బు సంపాదించడమా ? ఉద్యోగమా ? పదవులా ? సంబంధ బాంధవ్యాలా ? ఏది చెప్పాలి మన పిల్లలకి ? వివేకానందుల వారు చెప్పినట్లు ‘స్వార్ధము’ & ‘అసూయ ‘ లేకుండా, ఏ విషయంలో అయినా ‘Success’ అంటే ‘విజయం’ సాధ్యమవుతుందా? అదీ ఈ రోజుల్లో ??

ఉరుకులు పరుగులు!! 24 గంటలలో 36 గంటల పనులు చేయాలి. పిల్లల్ని మంచి కాలేజీలలో చేర్చాలి అన్న తపన!! అందుకు ఏ పోటీ కనిపిస్తే అది!!. ఏ కోర్సు కనిపిస్తే అది!! ఎవరు ఏం చేస్తే అది !! గొఱ్ఱెలమందలో ఒక గొఱ్ఱె ఏం చేస్తే మిగితా గొఱ్ఱెలు అదే చేసినట్లు !!మనబడి చెప్పే వేమన శతకాలు వద్దు. పంచతంత్ర కథలు అసలొద్దు. బాలవికాస్ లాంటి తరగతులు మాలాంటి వాళ్ళకి కానే కాదు. Volunteer గంటలు కావాలి కానీ volunteering వద్దు. Parenting classes మాకోసం కాదు.

‘ఏమిటి ఇలా వింతగా మాట్లాడుతున్నారు’ అంటే –

అమెరికాకి వలస వచ్చి మా లాంటి తలితండ్రులు పిల్లలకి చక్కటి చదువులు చెప్పించి తీర్చిదిద్దటంలో చాలా ‘విజయా’లు సాధిస్తున్నారు. కానీ కొన్ని చోట్ల కొన్ని అపశృతులు కూడా వినిపిస్తున్నాయి. ముందు ముందు ఇటువంటివి ఇంకా ఎక్కువ వింటామేమో అన్న భయం కూడా వేస్తోంది.

దానికి తోడు, ఈ సోషల్ మీడియా పుణ్యమా అని, మాయ బజార్ సినిమాలో సత్యపీఠమల్లే, కొన్ని సార్లు మనుష్యుల నైజాలు తెలిసిపోతున్నాయో ఏంటో మరి!! జరిగిన ఘటనలు / విషయాల గురించి చర్చించడం నా ఉద్దేశ్యం కాదు. నన్ను చాలా బాధ పెట్టిన అంశం ఏంటంటే, ఏమాత్రం sensitivity అన్న sense కూడా లేకుండా ప్రవర్తించిన/ప్రవర్తిస్తున్న సాటి తల్లితండ్రుల తీరు. ‘తప్పులెన్ను వారు తమ తప్పులెరుగరు’ కదా !!

ఈ రోజు ఎక్కడో దాచుకున్న వివేకానందుల వారి ఈ సూక్తి కనిపించి, అసలు ‘విజయం’ అనే మాటకి అర్ధమేంటా అనిపించింది. పిల్లలకి ఏం నేర్పిస్తున్నామా అనిపించింది అంతే !!

మేము తయారు చేసిన వాయులీనం

‘గతం గతః’ అని మనం  మర్చిపోయినా Facebook మాత్రం గుర్తు చేస్తూనే ఉంటుంది. ఈ మధ్య ఓ రోజు ఉన్నట్టుండి ఎప్పుడో ఓ నాలుగేళ్ళ క్రితం నేను  పెట్టిన పోస్టుని, అందరికీ మళ్ళీ పంచుతావా అని అడిగింది. అప్పుడు గుర్తొచ్చింది మేము స్వయంగా వాయులీనం చేసిన సంగతి. ఓ టపాగా వ్రాస్తే బావుంటుందేమోమని ఈ టపా .

అది ఎలా చేసామో, ఎందుకు చేసామో  చెబుతాను.

మా అమ్మాయి మూడో తరగతి నుండి Science Olympiad  లో పాల్గొనేది. మొత్తం ఆ రాష్ట్రానికి అంతటికీ Science Olympiad board లాంటిది ఉంటుంది. వాళ్ళు Olympiad కోసం రకరకాల science topics  ఇస్తారు. Science Olympiad లో పాల్గొనాలి అంటే ప్రతీ బడి జట్టు ఆ board తో నమోదు చేసుకోవాలి. వాళ్ళు ఇచ్చే topics అన్నిటిలోను పాల్గొనాలి. లేకపోతే బడికి రావాల్సిన points  రావు. రావాల్సిన points రాకపోతే state tournament కి వెళ్ళలేరు. అదన్నమాట ముఖ్య విషయం. ఇంత కంటే details అక్కర్లేదు లెండి.

పిల్లల్ని వారికి  ఏ topics నచ్చుతాయో చెబితే,  అవే నచ్చిన ఒక partner తో కలిపి చేయమంటారు.  మా అమ్మాయి anatomy తీసుకుంటుంది ఎప్పుడూ. అందులో ఖచ్చితంగా ప్రైజ్ వస్తుంది అని నమ్మకం తనకి. ఇక చెప్పాకదా కొన్ని  నచ్చినా నచ్చకపోయినా బడి points కోసం తీసుకోవాల్సి వస్తుంది. అలా చచ్చినట్లు తీసుకోవాల్సి వచ్చింది ‘Sound of Music ‘ అనే topic .

Anatomy ఇచ్చేసారు బాగా చదివేసుకోవచ్చు అన్న ఆనందంలో ఈ  ‘Sound of music ‘ ఏంటో మా పిల్లకి , దాని స్నేహితురాలికి అర్ధం కాలేదు. తర్వాత వాళ్ళ నియమాలు ఉన్న కాగితం చూసాక నాకు భయం వేసింది. ‘11 ఏళ్ళ  పిల్లలు చేసేదేనా ఇది, వీళ్ళు మరీ అతి’ అనుకున్నాను. ఆ కాగితం లో చెప్పింది ఏంటంటే, ఇద్దరూ తలా ఒక వాయిద్యం తయారు చేయాలి. ఒకటి percussion ఒకటి string. వాటిని తాయారు చేసి  శృతి పెట్టి, వాళ్ళు చెప్పిన పాట వాయించాలి. వీళ్ళకి తెల్సిన పాట కూడా వాయించాలి. ఏ శృతి లో వాయించాలో చెప్పారు కూడాను. ఒక చిన్న పరీక్ష పెడతారు Physics – Sound లో. అది కూడా వ్రాయాలి. ముఖ్యమైన నియమం ఏంటంటే తల్లితండ్రులు చేయకూడదు. పిల్లలు చేస్తుంటే చూడాలి.

మా అమ్మాయి  ‘మీకెందుకు నేను  వయోలిన్ చేసేస్తాను’ అంది. దీని భాగస్వామి  ‘ PVC pipes తో పియానో లాంటిది చేసి పడేస్తాను’ అంది.  అక్కడనుంచీ మా తల్లితండ్రుల కష్టాలు మొదలు. ఎలా చేయాలో ఏమైనా తెలిస్తే కదా. సరే, గూగులించితే సిగార్ పెట్టె తో వయోలిన్  చేయచ్చు అని తెల్సింది. సిగార్ పెట్టెలు అమ్మే కొట్టుకి వెళ్లి ఓ రెండు పట్టుకొచ్చాము. డ్రిల్లింగ్ మిషన్ పెట్టి ఆ కన్నాలు చేస్తుంటే ఆ చిన్ని చేతుల్లో ఎక్కడ గుచ్చుకుంటుందో అని నాకు భయం. చెక్కలు కొట్టేబాధ లేకుండా చెక్కలు అమ్మేవాడే కాస్త  ముక్కలు కూడా చేసి పెట్టాడు. నేను ఏవి ఎలా అతికించాలో చెప్పడం. పిల్ల అతికించడం. ఒక్కోసారి బాగానే అతికించేది. ఒక్కోసారి తిట్లు తినేది పాపం. అన్నీ అతికించి, వాయిద్యాలు అమ్మే కొట్టుకి వెళ్లి తీగలు పట్టుకొచ్చాము. తీగలు పెట్టి, శృతి చేసి, ‘అమ్మయ్య అయిపొయింది’ అనుకునేలోపు  ‘Bow’ (కమాన్) చేయాలి అని చెప్పింది పిల్ల. మళ్ళీ గూగులించితే గుర్రం తోక జుట్టు తో చేయాలి అని ఉంది. అమెజాన్ వాడు అది కూడా అమ్ముతాడట. ఆ జుట్టు తెప్పించి , craft store లో చిన్న కర్ర ఒకటి కొని కమాన్ కూడా చేసాం. ఇన్ని చేసాక వయోలిన్ పలుకుతుందా లేదా అనో సందేహం. పలకటం మొదలుపెట్టేసరికి భలే ఆనందం వేసింది. అది పలుకుతుంది అని తెలిసాక  ముందు గణపతి పాట వాయించాల్సిందే అని నేను పట్టుబడితే, ‘శక్తి సహిత గుణపతిం’ వాయించి చూపించింది మా అమ్మాయి.

తన స్నేహితురాలు కూడా చాలా కష్టపడి పైపులు అన్నీ పెట్టి ఓ భోషాణం లాంటి వాయిద్యం చేసింది. ఇక ఇద్దరూ  కలిసి కచేరి చేసారు. ఆ అమ్మాయి వాళ్ళ నాన్నగారు ఎప్పుడు చూసినా home depot కొట్టులో ఉన్నట్టే అనిపించేది మాకు 🙂

అలా పోటీ రోజు రానే వచ్చింది. ఈ వాయిద్యాలని జాగ్రత్తగా తీసుకెళ్ళాము. చిన్న కచేరి చేసారు. వీళ్ళకి medal  రాలేదు కానీ 22 జట్టుల్లో 8వ స్థానంలో వచ్చారు. అంటే వీళ్ళని మించిన వాళ్ళు ఉన్నారు అక్కడ 🙂  అందరూ ఇదే వయసు వాళ్ళే.  కొందరు భోషాణాలు మోసుకొస్తే కొందరు చిన్న చిన్న వాయిద్యాలు పట్టుకొచ్చారు. బహుమతి రాలేదేమో కానీ మరిచిపోలేని ఒక అందమైన తీపి జ్ఞాపకంగా నిలిచిపోయింది మా ఇంట్లో అందరికీ.

అమెరికాలో చాలా చాలా నచ్చే విషయాలలో మొదటిది ఏంటంటే సంగీతం. మనం అనుకుంటాము సంగీతం అందరికీ ఎక్కడ వస్తుందిలే అని.  కానీ ప్రతీ బడిలో KG నుండీ 5వ తరగతి వరకూ తప్పనిసరిగా సంగీతం వాయిద్యం, గాత్రం ఏదో ఒక రూపంలో  పిల్లలకి నేర్పిస్తుంటే ఆశ్చర్యం వేస్తుంది. పెద్ద తరగతుల్లో కూడా కావాలంటే నేర్చుకోవచ్చు కూడా. ‘బడ్జెట్ లేదు పీకేస్తాం’ అంటూ ఒక్కోసారి బెదిరింపులు వచ్చినా, ఇప్పటి వరకూ  చెక్కు చెదరకుండానే నడుస్తున్నాయి ఈ కార్యక్రమాలు.

ఒక Ipad కథ

క్రిందటి శనివారం మా దగ్గర ఉన్న గుళ్లో హైదరాబాద్ బ్రదర్స్ లో ఒకరైన శ్రీ శేషాచారి గారి కచేరి. నిజం చెప్పాలంటే వాళ్ళ కచేరీలకి నేను ఎప్పుడూ వెళ్ళలేదు. యూట్యూబ్ లోనూ వినలేదు. వాళ్ళు ఎలా పాడతారు అన్నది zero knowledge నాకు. ఓ మూడు గంటల సేపు జరిగిన ఆ కచేరీలో ఆయన పాడిన మొదటి రెండు పాటలు తెలుసు. మిగిలినవి తెలీదు. ఒకటో రెండో తప్ప రాగాలు గుర్తు పట్టడం రాదు నాకు. నాతో పాటు కచేరి కోసం వచ్చిన మా అమ్మాయి ముందుకి వెళ్లి వేరే పిల్లలతో కూర్చుంది. పొద్దున్నే లేచి అలసిపోయానో ఏమో నిద్ర ముంచుకుని వచ్చేస్తోంది. నిద్రపోతే అంత పెద్ద విద్వాంసుడిని అవమానించడం కాక ఏంటి అని ఆపుకోడానికి శతవిధాలా ప్రయత్నాలు చేస్తున్నాను. చుట్టుపక్కల అందర్నీ గమనించడం మొదలు పెట్టాను. మా అమ్మాయికి దగ్గర్లో వయోలిన్ వాయించడం వచ్చిన ఓ ముగ్గురు హై స్కూల్ పిల్లలు కూర్చున్నారు. శేషాచారిగారు కృతి మొదలు పెట్టిపెట్టగానే ఏ రాగమో, ఏ కృతో guess చేయడం మొదలు పెట్టారు వాళ్ళు. వారి guess correct అవ్వగానే నవ్వుకుంటూ నెమ్మదిగా high -five ఇచ్చుకుంటున్నారు. వచ్చిన సంగీతరసికులు తాళం వేస్తూ, బుర్ర ఊపేస్తూ అందులో తేలియాడిపోతున్నారు.

నా పక్కన ఓ పిల్లవాడు కూర్చున్నాడు.వయసు పది- పన్నెండేళ్ళ లోపు ఉండచ్చు. చేతిలో Ipad పట్టుకున్నాడు. కాసేపు కుర్చీ కింద పెడ్తున్నాడు. కాసేపు ఒళ్ళో పెట్టుకుంటున్నాడు. కాసేపు ఆడుతున్నాడు. నిజంగా ఈ electronic gadget లు వచ్చి ప్రపంచాన్ని ఎంత నాశనం చేశాయా అనుకుని తిట్టుకుంటూ నా iphone లోవాట్సాప్ చూసుకోవడం మొదలు పెట్టాను. వాడు మళ్ళీ కుర్చీ కింద పెట్టిన ipad తీసాడు. ఏం ఆట ఆడుతున్నాడా అని తొంగి చూసాను. Notes లో ఏదో వ్రాసుకుంటున్నాడు. పక్కన వాళ్ళ నాన్నగారు అనుకుంటాను. ‘తప్పు వ్రాసావు’ అంటూ ఆయన ipad తీసుకుని ఆయన వ్రాసారు. కుతూహలం తట్టుకోలేక ఏంటా అని మళ్ళీ ఇంకోసారి చూసాను(లా చూడకూడదు. కానీ ఎవరో ఒప్పుకోరుగా 🙂 ) . (అలా చూడకూడదు. కానీ ఎవరో ఒప్పుకోరుగా 🙂 ) . ఏం చేస్తున్నాడో తెలుసా ?? కచేరిలో ఆయన పాడుతున్న కృతులన్నీ ఒక list లాగా వ్రాసుకున్నాడు ఆ అబ్బాయి. మూడు గంటల కచేరి, 12 ఏళ్ళ లోపు వయసు, చేతిలో ipad – ఇంద్రియ నిగ్రహం అంటే ఏంటో ఏ పురాణం చదవకుండానే/వినకుండానే ఆ కాసేపట్లో నేర్చేసుకున్నాను. సరుకుల జాబితా కోసం iphone లో notes తెరిచినపుడల్లా ఆ అబ్బాయే గుర్తొస్తున్నాడు 🙂

మనకు లేని క్రమశిక్షణ, నైతికత పిల్లలకి రమ్మంటే?

మొన్న వారాంతం  ఒక రోజు త్యాగరాజదినోత్సవం, ఒక రోజు అన్నమయ్య దినోత్సవం మా గుడిలో.  పొద్దున్న 10:15 కి పంచరత్న కృతుల బృందగానంతో మొదలయ్యి , రాత్రి 9 కి మా అమ్మాయి గానం తో ముగిసింది. మధ్యలో ఒక రెండు గంటలు తప్ప రోజంతా అక్కడే గడిపాము మేము. గుడి మాకు 10 నిమిషాల దూరం ఉండటం కూడా మాకు ఒక advantage అయిందని చెప్పాలి.  ఈ రెండు రోజులు పాడినవారికి  మైకులు పెట్టడం, పేర్లు చదవటం, పాడినవారికి  సహవాయిద్యకారులని (accompanists) పెట్టడం చేసారు ఆ కార్యక్రమ నిర్వాహకులు, ఒక మహానుభావులు. వారి ఓపిక కి నా జోహార్లు _/\_. వారి పిల్లలు ఎవరూ ఈ కార్యక్రమం లో పాల్గొనలేదు. ఇక సహవాయిద్యకారులు ఎవరో పెద్దవారు కాదు. హై స్కూల్ పిల్లలు. ఈ రెండు రోజులు పొద్దున్నించీ  రాత్రి వరకు ఎవరు ఏ కృతి పాడితే  దానికి అనుగుణంగా (ముందు ప్రాక్టీస్ లేదు) వాయించటం వీళ్ళ పని. హై స్కూల్ అంటే ఎంత హోంవర్కులు ఉంటాయో తెల్సు కదా !! ప్రోగ్రాం అంతా అయ్యాకా మా అమ్మాయికి, ఇంకొక అమ్మాయికి వారు  చేసిన తప్పులు సరిదిద్దుకోవడం చెప్పారు ఆయన.  ఓపికగా విన్నారు ఈ పిల్లలు కూడా !! ఇదంతా ఎందుకు చెప్తున్నాను అంటే, ఇదంతా ఒక వైపు. ఇంకొక వైపు  కూడా ఉంది.

చాలా చికాకు పెట్టే అంశం!!  పిల్లలు కాసేపు స్టేజి ఎక్కి పాడగానే కెమెరాలు పుచ్చుకుని తయారయిపోతారు  కొంతమంది(అందరూ  కాదు) తల్లితండ్రులు. వీరికి వారికీ పిల్లల కార్యక్రమం వరకు కూర్చునే  ఓర్పు కూడా  ఉండదు.  వారి పిల్లలలాంటి వారే ఇంకొకరు పాడితే  వచ్చి ప్రోత్సహించాలి  అన్న ఇంగితం అంతకంటే ఉండదు. పైగా పిల్లలని ఇలాంటి కార్యక్రమాలకి  తీసుకువచ్చిన సంగీతం టీచర్ ని ఎప్పుడు ఎప్పుడు అని అడుగుతూనే ఉంటారు.  ఇక వారి పిల్లల ప్రోగ్రాం పదినిమిషాలు అవ్వగానే గబగబా బ్యాగులు సర్దుకుని వెళ్లిపోతుంటారు. పోనీ, ఉన్న కాసేపు కూడా మిగితా వారి పాటలు వినరు. అదే బడిలో జరిగే orchestra/band లాంటి వాటికి చివరి వరకు మాట్లాడకుండా కూర్చుంటారు.  ఎవరి కన్నీరు  తుడవటానికి  వస్తారో,  ఎందుకు వస్తారో భగవంతుడికే తెలియాలి.

పిల్లలు సంగీతంలో / నృత్యంలో ఒక స్థాయికి రావాలంటే ఎంతో  కృషి అవసరం. నాట్యం గురించి నాకు తెలియదు కానీ, సంగీతం అంటే చిలుక పలుకుల్లా టీచర్ చెప్పిందే కాదు, వినికిడి తో నేర్చుకునేది అనంతం!! అందరికీ  పనులు ఉంటాయి. ఊర్లో అయ్యే అన్నీ కార్యక్రమాలకి వెళ్ళమని నేను అనటం లేదు. కానీ, మన పిల్లలు చేసే activities లో కూడా సమయం లేనట్టు , ఆ టీచర్లనో , నిర్వాహకులనో ఉద్ధరించడానికి వచ్చాము అనుకుంటే ఎలా? అన్నమయ్య దినోత్సవానికి  వెళ్ళాలి అనుకున్నాను నేను. కానీ అవ్వలేదు. ఇటువంటివి ప్రోగ్రాం లు 2007 నుంచి చూస్తున్నాను. కొందరు పిల్ల్లలు ఎక్కడ వేసిన గొంగళీలా అక్కడే ఉన్నారు. అద్భుతమైన ప్రదర్శనలు ఇస్తున్నారు కొందరు!!   తేడా ఎక్కడ మరి?

ఆ కార్యక్రమ నిర్వాహకులు  మా అమ్మాయితో ఒకటే మాట చెప్పి చాలా ప్రోత్సహించారు  ‘ ఎంత సేపు పాడతావో పాడు. పైన గుళ్లో ఆయన  ఉన్నాడు. ఇక్కడ నేను ఉన్నాను వింటాను. ఎవరు ఉన్నారా లేదా అని ఆలోచించద్దు’  అని . మన కళలు జీవించాలి అని శ్రమిస్తూ, పిల్లలని ఉచితం గా ఈ విధంగా ప్రోత్సహిస్తుంటే, ఆ మాత్రం సహనం, ఓర్పు తల్లితండ్రులకే లేకపోతే పిల్లలకి ఎలా వస్తుంది ? మనకి మనం నిర్మించుకున్న చిన్న సంఘం ఇది. దానిలో భాగం అవ్వాలి అనుకోవాలి. మన పని అయిపోగానే వీళ్ళతో ఏం  పని అన్నట్లు ఉంటే  ఎలా?

అంతకుముందు వారం,  మా  మనబడి వార్షికోత్సవం ‘పిల్లల పండుగ‘ జరిగింది.  నేను  చూసిన  ఐదవ  వార్షికోత్సవం.  ప్రతి తరగతి నుంచి పిల్లలు పద్యం /పాట/ నాటిక/రూపకం ప్రదర్శిస్తారు.   సినిమా అన్న ప్రసక్తి  ఉండదు. కర్ణాటక సంగీత గాత్రం , అన్నమయ్య కీర్తనలు, కూచిపూడి, భరత  నాట్యం కూడా ఉండవు. కేవలం తెలుగు నాటికలు, పద్యాలూ.  చెప్పుకుంటూ పోతే చాలా  అద్భుతాలే !! కానీ అక్కడా ఇదే తంతు!! ఎవరి పిల్లలది అయిపోగానే వారు బ్యాగులు సర్దుకుని వెళ్లడం. వాళ్ళ పిల్లల కార్యక్రమం కాకపోతే గట్టిగా కబుర్లు చెప్పుకోవడం!!

నేను ఇలా అందర్నీ విమర్శిస్తూ చాలా  గొప్పదాన్ని అయ్యానని కాదు. నేను ఇలాంటి తల్లితండ్రుల లెక్క లోకే వస్తానేమో కూడా. నన్ను నేను గమనించుకుంటూ నేర్చుకుంటున్న పాఠాలు ఇవి. మనకు లేని క్రమశిక్షణ, నైతికత పిల్లలకి రమ్మంటే ఎక్కడనుంచి వస్తుంది? వంద రకాల కార్యక్రమాలలో ఆ పిల్లలని పెట్టి, ఏ ఒక్క దాని మీద వాళ్ళకి ఆసక్తి పెంచుకునే ఆలోచనకి  కూడా సమయం ఇవ్వకుండా, మన జీవితాలే కాదు వాళ్ళ జీవితాన్ని కూడా ఒక Task oriented జీవితంలా మార్చేస్తున్నామేమో ఆలోచించండి!!

వసంత కాలం – కొన్ని చిత్రాలు