ద్రోణాచార్యులవారు

చిన్నప్పుడు ఏకలవ్యుడి కథ చదువుకున్నపుడు ద్రోణాచార్యులవారు చాలా అన్యాయం చేసినట్లు అనిపిస్తుంది. ఒక అవగాహన అంటూ వచ్చాక ఎందుకలా చేసారు అని కుతూహలంతో కూడిన ప్రశ్న ఒకటి వస్తుంది.

మొదట వచ్చే ప్రశ్న : ద్రోణుడు ఏకలవ్యుడిని శిష్యుడిగా ఎందుకు ఆమోదించలేదు ? ద్రోణుడు ఏకలవ్యుడిని క్షత్రియుడు కానందున శిష్యుడుగా ఆమోదించలేదు. అది ఆ రోజున ఆయన  పాటించవలసిన ధర్మం. ఆ రోజు ఆమోదించబడ్డ ధర్మాన్ని, ఎవరైనా ఈ రోజున పాటిస్తే అది illegal అవుతుంది & అధర్మం క్రిందకి వస్తుంది. అది అన్యాయం కదా నేను ఆ రోజులలో జీవించి ఉండలేదు. కాబట్టి నాకు సమాధానం తెలియదు అనే చెప్తాను. ఈ రోజున దానిని అన్యాయం అని తీసుకున్నారు కాబట్టే ధర్మాలు మారాయి. దానికి అనుగుణంగా చట్టాలు వచ్చాయి.  ఆనాడు నేరంగా పరిగణించబడినది ఈనాడు  నేరం కాదు & vice-versa.   అమెరికాలో ఆడవారికి ఓటు హక్కు 1920 వచ్చింది. మరి 1920 ముందు, నాలాంటి వారు హక్కు లేకుండా ఓటు వేయటం నేరమేగా ?  కాబట్టి ద్రోణాచార్యుల వారు చేసింది నేరం/ అధర్మం కాదు.

ద్రోణాచార్యుల వారు ఏకలవ్యుడుని శిష్యుడిగా ఆమోదించకపోయినా, ఏకలవ్యుడు ఆయన విగ్రహం పెట్టి విద్య నేర్చుకున్నాడు. చాలా గొప్పగా చెప్పవలసిన విషయమే.

దీని తరువాత వచ్చే ప్రశ్న :   ద్రోణాచార్యుల వారికి అర్జునుడంటే  పక్షపాతం. కాబట్టి ద్రోణుడు అర్జునుడి కోసం బొటన వేలు గురుదక్షిణగా ఇవ్వమన్నాడు..

ద్రోణుడు కేవలం అర్జునుడి కోసం బొటన వేలు ఇవ్వమని అడగలేదు. అందులో చాలా ధర్మం దాగి ఉంది. చాగంటి గారు ఆయన  ప్రవచనంలో దానిని విశదీకరించిన  విధానం నాకు బాగా నచ్చింది. తనని చంపుతాడు అని తెలిసిన ద్రుష్టద్యుమ్నుడికే విద్య నేర్పగా లేనిది, ఏకలవ్యుడి విషయం లో ఎలా ధర్మం తప్పుతాడు? అస్త్రాలు, శస్త్రాలు తెలియాలంటే  కావల్సినది విద్యా నైపుణ్యం ఒకటే కాదు, వాటిని ఉపయోగించేటపుడు పాటించవలసిన విచక్షణ & ధర్మం.  శిష్యుడు ఎవరిమీద పడితే వారి మీద ప్రయోగించడు , కేవలం ధర్మానికే  ప్రయోగిస్తాడు అన్న నమ్మకం కలిగినప్పుడే  అవి గురువు శిష్యుడికి ధార పోస్తాడు. ఒక కుక్క మొరిగిందని, తనకి ఏకాగ్రత చెదిరిందని  కుక్క పై  ఏడు  బాణాలతో బాణప్రయోగం చేసేవాడు, మునుముందు ఏదైనా చేయవచ్చు. ఆయన  ధర్మం తప్పే వాడే అయితే , ఆ అస్త్రాలు తనని అవమానించిన ద్రుపదుడి  మీదనే ప్రయోగించవచ్చు కదా.  పోనీ కొడుకైన అశ్వద్ధామ కి నేర్పవచ్చును కదా. ఆర్మీ లో, నేవీ లో పని చేసేవారు ఎంతో క్రమశిక్షణ తో ఉంటారు.  ఏ  మాత్రం అదుపు తప్పినా శిక్షలు ఉండవా? ప్రమోషన్ నుంచి డిమోషన్  కి తెస్తారు. పైగా అటువంటి సంస్థలలో పెద్ద పదవులలో ఉండేవారిపై నిఘా ఉంటుందని కూడా అంటుంటారు.  సరిగ్గా ఆలోచిస్తే ద్రోణాచార్యులవారు ఏకలవ్యుడిని గురుదక్షిణ ఇవ్వటం కూడా  అంతే.

చాగంటి వారు చెప్పినదే  కాక, నాకు ఇంకో అంశం కూడా కనిపించింది ఇక్కడ. ఏకలవ్యుడు గురువు ఆమోదం లేకుండా అన్నీ విద్యలు  నేర్చుకున్నాడు. మరి ఆ గురువు ఆమోదం లేకుండానే  వాటిని ప్రయోగించడన్న నమ్మకం ఏంటి?  బహుశా ద్రోణాచార్యులవారికీ  ఇక్కడ అతడిపై నమ్మకం పోయిందేమో!! అమెరికాలో కాలేజిలకి దరఖాస్తు పెట్టుకోవాలంటే, టీచర్ recommendation ఇవ్వాలి. ఆ విద్యార్థి వినయవిధేయతలతో & క్రమశిక్షణతో  ఉంటేనే టీచర్ recommend  చేస్తారు. ఏ మాత్రం క్రమశిక్షణ లేకపోయినా ఇవ్వరు.

ద్రోణాచార్యుల వారికి అర్జునుడంటే  పక్షపాతం అంటారు. ఒక గురువు స్థానంలో నిలబడి ఆలోచిస్తే అర్ధం అవుతుంది ఆ పక్షపాతం ఏంటో.

• అందుకు ముఖ్యంగా  చెప్పుకోవాల్సిన ఉదాహరణ – పారుపల్లి రామకృష్ణయ్య పంతులు  గారు మరియు మంగళంపల్లి బాలమురళీకృష్ణ గారు. పారుపల్లి వారికి  ఎంతో మంది శిష్యులు ఉన్నారు మరి మనకి బాగా తెలిసన వారు మంగళంపల్లి వారే !! ఎందుకు ? పారుపల్లి వారు బాలమురళి గారికి ఒక్కరికే సంగీతం నేర్పించారా ? లేదే !! అందరికీ  ఒకే పాఠం చెప్పుంటారు గా !!
• ఇంకొక ఉదాహరణ. అమెరికాలో బడులలో ‘No child left behind’ అన్న చట్టం ఉంది.  అందరికి సమానమైన విద్య అని వారి ఉద్దేశ్యం. మన భారతదేశ సంతతి పిల్లల గురించి అతిశయోక్తి గా చెప్పడం అని కాదు కానీ, ఏకసంతాగ్రాహులు అనవచ్చు.   చాలా మటుకు ఈ ‘No child left behind’ కోవలోకి రారు.  దానితో తరగతిలో టీచర్ కొంచం advanced గానే చెప్పాల్సి వస్తుంది. వీరికి ఛాలెంజ్ ఇవ్వకపోతే,  అల్లరి చేసి టీచర్ని విసిగిస్తారు.

అర్జునుడికి విద్య ఉన్న శ్రద్ధకి, అందులోను అతడికి ఉన్న వినయవిధేయతలకి మరి ద్రోణాచార్యులవారు ప్రియశిష్యుడు అవ్వటం లో సందేహం లేదుగా  మరి ?

మిధునం’ కథ లోని అప్పదాసు గారు మా ఇంట్లో

నేను అమెరికా వచ్చిన కొత్త. అప్పటికి ఇంకా భారతదేశం లో కొన్ని ప్రదేశాలకి ఉత్తరాలు వ్రాసుకునే రోజులే !! ఏ వస్తువు చూసినా ఏ కొట్టుకి వెళ్లినా వింతగా ఏదైనా కనిపిస్తే నాకు వెంటనే దూరంలో ఉన్న నా కుటుంబంతో పంచుకోవాలని అనిపించే రోజులు. ఒకసారి వాకింగ్ కి వెళ్తుంటే, ఒక అమెరికన్ చిన్న లాగు(shorts), చేతులు లేని(sleeveless) చొక్కా వేసుకుని walkman headphones, నల్లకళ్ళ జోడు పెట్టుకుని జాగింగ్ చేస్తున్నాడు. మాములుగా అయితే వింతేమి కాదు. కానీ అతని వేషధారణ, ఆ మిట్టమధ్యాహ్నం పరుగెత్తడం నా కుటుంబంతో పంచుకుంటే అన్పించింది. అందులో ముఖ్యంగా మా తాతయ్యకి చెబితే ఏమంటారో అని ఒక్కసారి తలుచుకున్నాను. ఆయన చూసిఉంటే ‘ వీడెవడమ్మా !! మిట్టమధ్యాహ్నం ఇట్టా పరిగెడుతున్నాడు ? మన బిట్రగుంటలో అయితే కుక్కలు తరమవూ ?’ అనేవారేమో అన్పించింది. ఇక అంతే!! నవ్వు ఆపుకోలేక అతను చూస్తే బాగోదని తిరిగి ఇంటికి వచ్చేసాను.

నెల్లూరు యాసలో, మొహంలో ఏ మాత్రం నవ్వులేకుండా చాలా సీరియస్ గా మా తాతయ్య సరదాగా చెప్పే మాటలు తలచుకుని తలచుకుని నవ్వుకుంటాము మేమందరమూ !! ముఖ్యంగా ‘మిథునం ‘ సినిమాలో అప్పదాసులా రుచులకి రకరకాల పేర్లు పెట్టేవారు. మా చుట్టలావిడ ఒకసారి బీట్ రూట్ హల్వా చేసింది. ‘ ఈ నల్ల లేహ్యం ఏందమ్మా ‘ అన్నారు. వెంటనే ఆవిడ మొహం పాలిపోయింది. మహారాష్ట్ర వారు శ్రీఖండ్ అనే స్వీట్ చేస్తారు. దాని పేరు ‘ శ్రీకంఠంట తల్లీ. పెరుగులో చక్కర వేసి గిలకొట్టారు వాళ్ళు ‘ అనేవారు. ఒకసారి ఉత్తరదేశ యాత్రలకి వెళ్లి ‘రాజ్ మా ‘తిన్నారు. ‘ అబ్బో రాజమ్మ కూర అట. తినలేకపోయాము తల్లీ’ అన్నారు. మా తమ్ముడు ఒకసారి ఇడ్లీలు చేస్తే ‘మల్లెపూవులా మెత్తంగున్నాయిరా ‘ అన్నారు. ఏదైనా పదార్థం తిని బావుంటే, వెంటనే మా అమ్మమ్మతో ‘ ఏమే ఇట్టా అమృతం లా ఎప్పుడైనా చేశా ? అడిగి నేర్చుకో ‘ అనేవారు. ఆవిడా అలాగే ‘ ఆ !! నేర్చుకుంటా!! నాకేమన్నా వస్తేగా ‘ అనేది. పండగరోజుల్లో ఎక్కువగా తిన్నానేమో అనుకుని అమ్మమ్మని జీలకర్ర కాషాయం ఇచ్చేదాకా సతాయించేవారు.

ఇంట్లో పెద్ద ఇనపెట్టె ఉండేది. నెల్లూరు జిల్లాలో పాత ఇనుప వస్తువులకి ఉల్లిపాయలు ఇచ్చేవారు. ఆ ఇనపెట్టె ఖాళీగా ఉండి పెద్దస్థలం కేటాయించాల్సివస్తోందని, ‘ఈ ఇనుపెట్టె అమ్మితే సరి. జీవితానికి సరిపడా ఎర్రగడ్డలిచ్చిపోతారు’ అనేవారు!!

ఆయనెప్పుడూ రైళ్లు, టిక్కెట్ల గురించే మాట్లాడుతారు అని, కొంత మంది పిల్లలు ఆయనని ‘రైలు తాత’ అని పిలిచేవారు.

‘ఈనాడు’ పేపర్ ఆ చివరనుంచి ఈ చివరివరకు చదివి ఎప్పటికప్పుడు ప్రతి కరెంటు పొలిటికల్ టాపిక్ మాట్లాడేస్తుంటారు. కొన్ని ఉదాహరణలు :
‘ ఉత్త పెడద్రపోడుట కదమ్మా కొత్త అధ్యక్షుడు. అందర్నీ వెళ్ళమంటున్నాడట. నిజమేనా ?’
‘ ఈ ముక్కోడు ఏందమ్మా తెలంగాణా తెలంగాణా అని ఒకటే గోల గా ఉందే ?’
‘పిల్ల అంత దూరం నుంచి ఫోన్ చేస్తే దాని క్షేమ సమాచారం అడగకుండా ఎవరి గురించో ఎందుకు మాట్లాడుతారు ‘ ఫోన్ లో మనవరాలి మాట కోసం తపించే అమ్మమ్మ అరిచినా వినేవారు కాదు.
పైగా ‘ మీ అమ్మమ్మకి కుళ్ళమ్మా నేను మాట్లాడితే’ అనేవారు. ఆయన మాటలు ఎంత ఇష్టం అంటే 55cents /minute ఉన్న రోజుల్లో అమ్మవాళ్లతో మాట్లాడినా మాట్లాడకపోయినా ఆయనకి మాత్రం ఫోన్ చేసి మాట్లాడేవారం మేము.

ఆయనకి అమెరికాలో ఇల్లు కొనుక్కున్నాం అని చెప్పి ఎన్ని గదులో , ఎన్ని బాత్రూములో చెప్పాను.
నాలుగు బాత్రూములు అని చెప్పగానే ‘చాలా తల్లీ’ అన్నారు. దాని మీద కూడా రకరకాల జోకులు వేశారు.

తాతయ్య కొన్ని విషయాలు ఖచ్చితంగా పాటించే విధానం చూస్తే భలే ఆశ్చర్యం వేసేది. సాయంత్రం పూట ఉప్పుని ‘లవణం’ అనేవారు. పొరపాటున కూడా ఉప్పు అనేవారు కాదు. అమ్మమ్మని తప్ప ఎవ్వర్నీ ‘ఏమే ‘ అని సంబోధించేవారు వారు కాదు. అమ్మమ్మని పేరు పెట్టి పిలిచేవారు కాదు. ప్రతి విషయం అమ్మమ్మకి చెప్పాల్సిందే. తప్పు కానీ ఒప్పు కానీ!! రైల్వే పాస్ ఉంది అన్న వంక పెట్టి అన్ని తీర్థయాత్రలు చేసారు. ప్రతి చోటా పితృదేవతలకు తర్పణాలు వదిలారు. ప్రతి మాటకి ముందు ‘భగవంతుడి దయ వల్లన’ అనేవారు.

చిన్న కొసమెరుపు ఏంటంటే పొద్దున్న ఏమి తిన్నానో సాయంత్రం కల్లా మర్చిపోయే ఆయన, క్రితం ఆగష్టులో ఇండియా వెళ్ళినపుడు:
‘గాంధీ ని చూసారా తాతయ్య ఎప్పుడైనా?’
‘ ఆ !!చూచాగా . కానీ రెండు సార్లు సోమవారం అయింది’
‘సోమవారం అయితే ఏంటి ?’
‘ మౌన వ్రతంగా ఆయన !! మాట్లాడడు!!’
90 ఏళ్ళ, మా తాతయ్య చెప్పింది విని ఆయన జ్ఞాపశక్తికి ఖంగుతిన్న నేను, మా అక్క కొడుకు సెల్ లో గూగులమ్మ ని అడిగాం ‘సోమవారం గాంధీ గారు మౌన వ్రతమా ‘ అని. ‘నిజమే’ అని చెప్పింది ఆవిడ!!

జీవితం అంటే డబ్బు. డబ్బు అంటే జీవితం అనుకోవడం చాలా సామాన్యం. చాలా సహజం. డబ్బు ముఖ్యమే కానీ ఆ డబ్బుతో ఉన్నంతలో సంతృప్తిగా ఎలా జీవించాలో మాకు చెప్పకనే చెప్పిన ఉన్నతమైన వ్యక్తి మా తాతయ్య. జీవితంలో ప్రతి క్షణం, ప్రతి విషయంలో ఆయననే తలచుకునేలా ఎన్నో జ్ఞాపకాలు, ఎన్నో తీపి అనుభూతులు …

ఒక్కరోజు ఆసుపత్రిలో చేరడం అనేది తెలియదు. మిథునం లో చెప్పినట్లు శంఖుచక్రాల్లాంటి షుగరు, బీపీ అన్న మాట కూడా ఎరుగరు ఆయన. 91 ఏళ్ళు దర్జాగా మహరాజులా తనకి కావాల్సినవి చేయించుకుంటూ, నిన్న తొలి ఏకాదశి నాడు చేతి గడియారంలో సమయం చూసుకుంటూ భార్య, కూతుర్లు, కొడుకు, కోడలు అందరు పక్కనే ఉండగా విష్ణు సాన్నిధ్యాన్ని చేరుకున్నారు.

ఆయనకి మోక్షం ప్రసాదించాలని ఆ విష్ణుమూర్తిని ప్రార్థిస్తూ ….ఈ చిన్నిటపా ఆయన కోసం _/\_

పురాణాలూ – వక్ర భాష్యాలు

ఈ టపా పురాణాల్ని గురించి  వక్రం గా మాట్లాడేవారికి మాత్రమే 🙂

ఈ రోజు ముఖపుస్తకం లో ఒక పోస్టు నా ఖర్మ కాలి  నా కళ్ళబడ్డది ‘రాముడికి మగపిల్లలు, కృష్ణుడికి మగపిల్లలు  శివుడికి మగపిల్లలే ఉన్నారు. అంతా పితృస్వామ్యం , పురుషాధిక్యత’. మొన్న ఎక్కడో ఇంకోటి ‘కృష్ణుడు దేవుడు కాబట్టి తప్పు చేసినా ఒప్పే అని చూపించేస్తారు భారతం లో ’ .  నా ఖర్మో ఏంటో మరి నాకే కన్పిస్తాయో తలా తోకా లేని పోస్టులు. శ్రీరామ నవమి రోజు కన్పించిన పోస్టులు ఇదిగో ఇలాంటివి    – ‘రాముడు బక్కగా ఉండేవాడు, ఇప్పుడు క్రూరం గా ఉన్నాడు’ .’శూర్పణఖ ముక్కు కోసారు’ . ‘భార్యని అడవుల పాలు చేసాడు’ ‘అగ్ని లో దూకమన్నాడు ‘. ‘బ్రాహ్మణుడి కోసం శంభూకుడి ని చంపాడు’ .ఈ రోజుల్లో ఎంత మందికి సంస్కృతం అర్ధం చేసుకోవడం వచ్చు? పోనీ కనీసం ఓ తెలుగు పద్యం చదవగానే తడుముకోకుండా  అర్ధం చెప్పగలరా? అంతెందుకు ఒక త్యాగరాజ కీర్తన అర్ధం చేసుకోలేరు కొంతమంది. అసలు, అత్యంత  సులువుగా ఉండే తెలుగు కథలనే చదవటం ఆపేస్తున్నరోజులు మొదలయ్యాయి. అటువంటిది ఏం తెలుసు అని  ఒక గ్రంధం గురించి మాట్లాడుతారు?  ఏం  తెలుసు అని ఒక సంస్కృతిని దుమ్మెత్తి పోస్తారు?

ఊర్మిళ నిద్ర వృత్తాంతం, రాముడు సీతని అడవులలో వదిలిపెట్టడం  అసలు వాల్మీకి రామాయణం లో  లేనే లేవని ఎంతమందికి తెలుసు? సీతని అడవులకి పంపడం అనేది ఉత్తరకాండ లో  ఉన్నది. ఉత్తరకాండ వాల్మీకి విరచితం కాదు అంటారు. ఋషిప్రోక్తం అంటారు.  చాగంటి గారు కూడా ప్రవచనం చేసేటప్పుడు శ్రీరామ పట్టాభిషేకంతో ఆపేసారు. అసలు ఒక ‘చాకలి’ అన్న మాట కూడా లేదంటారు. ఈ మాట నేను గరికపాటి వారి నోటి వెంట విన్నాను. 

తిరుమల తిరుపతి దేవస్థానం వారు పబ్లిష్ చేసిన ఆంధ్రమహాభారతం లో ఒక్క ద్రోణపర్వం మాత్రమే 840 పేజీలు ఉంది.(ఈ ద్రోణపర్వం లో ఎన్ని పేజీలు చదవటం  సులభమో  తెలీదు కానీ ద్రోణుడిని విమర్శించడం చాలా తేలిక కొంత మందికి.) ఇక ఈ లెక్కన మొత్తం భారతం ఎన్ని పేజీలుంటుందో ఆలోచించండి. ఆఫీసులో పని చేసి, ఇంట్లో పనులని , పిల్లల బాధ్యతలు  చూసుకుంటూ  ఉండే నావంటి ఒక సగటు వ్యక్తి ద్రోణపర్వం వంటి పుస్తకాలు  ఎన్ని చదవగలడు/దు ? రామాయణం, మహాభారతం , భాగవతం క్షుణ్ణంగా చదవటానికి  ఒక జీవితకాలం సరిపోదు.  అవునా ?  మరి దేనిని ఆధారంగా చేసుకుని మాట్లాడతారు ? ఓ మూడు గంటల సినిమా చూసి, ఓ లెఫ్టిస్ట్  వ్రాసిన పుస్తకం చదివో  అర్ధం పర్ధం లేని థియరీలు అల్లేయటం మర్యాదస్తులకి మంచిపద్ధతేనా !!  తందానా అంటూ వీరికి వేలిముద్రలు, వ్యాఖ్యలు చేసేవారుంటారు. ఇంకో ‘very sophisticated’ పిచ్చి జాడ్యం ఏంటంటే పురాణాలూ ఇంగ్లీష్ లో చదివి పిచ్చి ప్రేలాపనలు చేయడం!!. వీరితో అత్యంతప్రమాదం అసలు. ఇంగ్లీష్ లో మాట్లాడుతున్నారు కాబట్టి అన్నీ  నిజాలే మాట్లాడుతున్నారు అనుకుంటారు అవతలవారు  కూడా.

పురాణాలన్నా, ప్రవచనాలన్నా  చదివి/విని తీరాలి & తప్పదు  అన్న నియమం ఏది లేదు. (డెమోక్రసీ అన్న పదం వేరే మతాల్లో ఉందో  లేదో నాకు  తెలీదు కానీ ఆ రోజుల్లో సనాతన ధర్మానికి మాత్రం ఉండేది అని ఖచ్చితంగా చెప్పచ్చు). చదవక/వినక పోయినావలన నష్టం ఎవరికీ లేదు. కానీ –  ఒక సంస్కృతి గురించి  ఒక  పుస్తకాన్ని ఆధారం చేసుకుని మాట్లాడేటపుడు  original చదివి విమర్శించండి. పూర్తిగా తెలియని వాటి గురించి  మాట్లాడే హక్కు ఏ మాత్రం లేదు. వ్యాసుల వారు, వాల్మీకి  వారు వారి పుస్తకాల మీద కాపీ రైట్స్ అందరికి ఇచ్చి వెళ్ళింది వాటిల్లో మంచిని చూడమని . అంతే కానీ వక్రభాష్యం చెప్పమని మాత్రం  కాదండీ !!

 

 

తోబుట్టువులు

కౌముది పత్రిక  లో  జూన్ కథా కౌముది లో వచ్చిన  పొత్తూరి విజయలక్ష్మి గారి కథ  ‘ భాస్కర్ కి ఒక ఉత్తరం’ చదివాను.

అటువంటి కథలు చదివినపుడు కథ నచ్చింది, అందులో ఏదైనా సందేశం ఉంది అనుకుంటే మావాళ్ళని అందర్నీ కూర్చోబెట్టి ‘Story time’ అని చెప్పి చదివేస్తాను. ఈ కథ కూడా ఇలాగే   చదివాకా, బ్లాగులో దీని గురించి చెప్పచ్చు కదా అన్న మావారు  ఇచ్చిన ఆలోచన తో వచ్చినదే ఈ టపా.

కథ మనసుకి ఎంతగా హత్తుకుందీ  అంటే, చివరి భాగం చదువుతుంటే తెలియకుండా కన్నుల్లో నీరు వచ్చేసింది. కథా వస్తువు అందరి ఇళ్ళల్లో  జరిగే మాములు విషయాలే. ఆ ‘మాములు’ విషయాన్నే అంత  బాగా అక్షరరూపంలో పెట్టడం అటువంటి చేయి తిరిగిన రచయిత్రులకే సాధ్యం!!  కథ చదవటం మొదలు పెట్టగానే, ఎవరో ప్రేమికురాలు వ్రాసిన ఉత్తరమేమో  అనుకుంటాము.  ఒక అక్క తమ్ముడికి వ్రాసిన ఉత్తరం. ఈ రోజుల్లో తోడబుట్టిన వారితో, చిన్న చిన్న విషయాలకు  అహంకారంతో బంధాలు ఎలా పాడుచేసుకుంటున్నామో కళ్ళకి కట్టినట్లు చెప్పారు రచయిత్రి.  చదవగానే నాకు తెలిసిన కొన్నిజీవితాలు గుర్తు వచ్చి text  to life  కి అన్వయించుకున్నాను. 

రచయిత్రి చెప్పిన ఒక మాట బాగా నచ్చింది  ‘ దుర్యోధనుడు శకుని చెప్పుడు మాటలు విన్నాడు కానీ భరతుడు కైక మాట వినలేదు గా ‘ అని. రామాయణం, భారతం లేకుండా ఏ నీతి కూడా చెప్పలేమేమో అన్పించింది ఈ వాక్యం చదివాకా.  అన్నదమ్ముల విషయంలో రామలక్ష్మణుల్లా ఉండమని దీవిస్తారు. కానీ  ఆలోచిస్తే రాముడు, లక్ష్మణుడు ఇద్దరూ  ఒక్క తల్లి బిడ్డలు కాదు. రాముడు ఎప్పుడూ  ధర్మం వీడలేదు.  అదే వాలిసుగ్రీవులయితే  కవలపిల్లలు. కానీ  ధర్మం మర్చిపోయిన వాడు వాలి. అన్న అంటే భయపడి పారిపోయి దాక్కున్న వాడు సుగ్రీవుడు. ఇంకో ఉదాహరణ రావణాసురుడు, విభీషణుడు.  ఇన్ని  ఉదాహరణలు చూపించి  అన్నదమ్ముల అనుబంధం ఎలా ఉండాలో చెప్తుంది రామాయణం. తోబుట్టువుల ఐకమత్యానికి ఇంకో ఉదాహరణ పాండవులు. పెద్దవాడు ధర్మస్వరూపుడు కావాలి, ధర్మస్వరూపుడు అయితే మిగిలిన వారిని ధర్మం తో నడిపిస్తాడు అనుకున్నాడు పాండురాజు. అందుకే ముందు ధర్మరాజు పుట్టాడు.  భారతంలో కొన్ని ఘట్టాలలో యుధిష్ఠరుడి ధర్మం తమ్ములందరినీ కాపాడింది. భీముడికి ఎంత బలం ఉన్నా అన్నయ్య మాట విని చాలా సార్లు కోపాన్ని నిగ్రహించుకున్నాడు. 

చాగంటి గారు కూడా  ఈవీడియో లో అన్నదమ్ములఅనుబంధం గురించి  ఎంత బాగా చెప్పారో చూడండి :

https://www.youtube.com/watch?v=Xv2HAXBQyUo

ఒక్క తల్లికి పుట్టిన పిల్లలు  చిన్నప్పటినుంచీ ఒకే చోట తింటూ తిరుగుతూ పెరిగినవారు బద్ధశత్రువులు గా మారిపోతున్నారు. అందరూ  అని చెప్పను. కొందరు అని చెప్పచ్చు. అసూయాహంకారాలు ఒక ముఖ్య కారణాలు అనిపిస్తుంది నాకైతే. తోడపుట్టిన వారితోటే  వైరం పెట్టుకున్నవారు, ఇక ఎవరితో కలసిమెలసి ఉండగలరు?  తోబుట్టువులతో బద్ధవైరం పెంచుకున్న వారు , ఎన్ని విషతుల్యమైన విషయాలని  బోధిస్తున్నారో ఆలోచించండి. మేనత్త, మేనమామ, బాబాయి, పిన్ని ఇటువంటి బంధుత్వాల మధ్య పెరిగితే ఆ పిల్లలు అదే తీపితనాన్ని ఇంకో తరానికి అందించగలరు. తోబుట్టువులతో కలిసి ఉంటేనే కదా అవసాన దశలో ఉన్న తల్లితండ్రుల్ని సుఖపెట్టగలరు. ఎంత సంపాదిస్తే మాత్రం ఏమి సాధించినట్లు ? వయసుతో  పెరుగుతున్నకొద్దీ  రాగద్వేషాలు తగ్గాలి కదా. వయసుతో పాటు అవీ పెరిగితే ఇక మనిషికి జంతువుకి తేడా ఏంటి?

అన్నయ్య చీర పెట్టకపోతే కోపం తెచ్చుకోనక్కరలేదు. చెల్లికి చీర పెట్టడం వీలు అవ్వకపోతే వీలు కాలేదని ఆ చెల్లికే చెప్పచ్చు. చిన్న చిన్న విషయాలే చిలికి గాలి వానలు చేసుకుంటారు.  ఇక ఆస్తుల కోసం  జరిగే cold war ల సంగతులు చెప్పనే అక్కరలేదు. ఎంత నీచానికి దిగజారిపోతారో చెప్పనక్కరలేదు!!

‘కలిసిమెలిసి ఉండటం చెప్పినంత సులువు కాదు, జీవిత భాగస్వామి మీద కూడా ఆధారపడి ఉంటుంది’ అని అనచ్చు. వచ్చిన జీవిత భాగస్వామి మరీ ఇక psycho personality అయితే చెప్పలేం కానీ, మన బంగారం మంచిదయితే  ఆ స్వభావంతో వేరే వారిని మార్చటం పెద్ద కష్టతరమేమీ కాదు.  జీవితంలో రెండు పెళ్లిళ్లు చేసుకున్న వారుంటారు కానీ ఒకే తోబుట్టువుని రెండుసార్లు పొందిన వాళ్లుండరు  కదా. ఈ జన్మకి వాళ్లే  తోబుట్టువులు!!

ఈ కథ ప్రతి ఒక్కరూ  చదివి తీరవలసిన కథ.  ఈ  వీడియో కూడా తప్పకుండా చూడవలసిన వీడియో!!

తోబుట్టువులనే కాదు కానీ, ఎవరి విషయం లో అయినా సరే, కోపాన్ని కసిగా మార్చుకోకూడదు.  జీవితం లో ఎప్పుడూ చిన్న చిన్న తీపి గుర్తులే మనల్ని ముందుకి నడిపించాలి కానీ చేదు జ్ఞాపకాలు కాదు.

 

 

నా EAMCET కథ

నాకు ఒకే లక్ష్యం ఉండేది చిన్నప్పుడు. బీకామ్ చదవటం, బ్యాంకు లో క్లర్క్ పోస్టు తెచ్చుకోవడం. పదవ తరగతి ఉత్తీర్ణం కాగానే ఇంటర్మీడియట్ కి దరఖాస్తులు పెట్టుకోవడం మొదలు పెట్టాను. సెయింట్ ఆన్స్ లోనో, సెయింట్ ఫ్రాన్సిస్ లోనో CEC గ్రూప్ లో చేరిపోదాం అని నిర్ణయించేసుకున్నాను. అదే విషయం  మా నాన్నతో చెప్పాను. సరే అనేసారు. ‘ఓ పని చేయి ఎందుకైనా మంచిది. ఇంటి దగ్గరే కదా, రెడ్డి కాలేజీ లో కూడా ఓ దరఖాస్తు పడేయి’ అన్నారు. ‘CECతో పాటు MPC కూడా పెట్టు’ అన్నారు.  సరే ఎక్కడా రాకపోతే రెడ్డి కాలేజీ ఉంటుంది అనుకుని పెట్టేసాను. తీరా సెయింట్ ఫ్రాన్సిస్ లో రాలేదు. జీవితం లో చాలా కోల్పోయినట్లు వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాను.  సెయింట్ ఆన్స్ లో అనుకున్నట్లే సీటు వచ్చేసింది. చేరిపోవడం తరువాయి అనుకుంటున్న సమయం లో రెడ్డి కాలేజీ లిస్ట్ చూసి రమ్మన్నారు. MPC లో పేరు లేదు. హమ్మయ్య అని అనుకుంటుంటే,  మా నాన్న అమ్మని పిలిచి రెడ్డి కాలేజీ లో ఒక లెక్చరర్ పేరు చెప్పి, ‘ఆవిడకి  దీని సైన్స్, లెక్కల లో మార్కులు చెప్పి MPC లో సీటు  ఇస్తారేమో కనుక్కో’  అనేసారు. పరిస్థితి తారుమారు అయిపోతుంటే భయం వేసింది. అయినా కొంచం ధైర్యం గానే ‘MPC లో చేరను’ అని తేల్చి చెప్పేసాను. మా అక్క క్లాసుల మీద క్లాసులు పీకేసింది.  మా నాన్న మాటే వినదల్చుకోలేదు ఇదెంతలే  అనుకున్నా!! మా ఇంటి క్రింద ఉండే లెక్చరర్ ఒకావిడ బయటకి వెళ్తుంటే కనిపించి  ఏ గ్రూప్ అని అడిగి చెప్పగానే, నాకు క్లాసు  పీకింది ‘ ఈ రోజుల్లో CEC ఏంటమ్మా, MPC తీసుకుని ఇంజనీర్ అవ్వు ‘ అని.  చెప్పింది లెక్చరర్ కదా. కొంచం ఆలోచన మొదలయింది.  నాన్న నెమ్మదిగా ఒక్కటే చెప్పారు ‘MPC తీసుకో. రెండేళ్ళు  చదువు. నచ్చకపోతే డిగ్రీ లో బీకామ్ చేరు’ అని. ఇదేదో బానే  ఉంది అన్పించింది.  అమ్మ వెళ్ళటం ఆ లెక్చరర్ తో మాట్లాడటం, రెడ్డి కాలేజీ లో చేర్పించడం జరిగిపోయింది.

Agrwal classes నుంచి IIT  material  తెప్పించుకోమన్నారు. ‘ఉట్టికెక్కలేనమ్మ’ అన్న సామెత గుర్తొచ్చింది. వాళ్ళు పదవ తరగతి మార్కుల బట్టి material  పంపుతారు. నాకు ఎప్పుడు పంపాలీ అనుకున్నా. నా సైన్స్, లెక్కల మార్కులు నచ్చాయి కాబట్టి  పంపేస్తున్నాం అంటూ ఉత్తరం పంపారు వాళ్ళు. మొదటి సంవత్సరం ఇప్పటి పిల్లల్లా 900 తెచ్చుకోలేదు కానీ ఒక మాదిరి గా  బానే వచ్చాయి. ఇంటర్మీడియట్ రెండవ సంవత్సరం.  విద్యానగర్ లో TRT quarters లో ఉండే  IIT  రామయ్య గారింటికి తీసుకెళ్లారు. ఆయన రెండవ సంవత్సరం లో తీసుకోవడం అసలు కుదరదు అని ఖచ్చితంగా చెప్పారు. అది తల్చుకుంటే అనిపిస్తుంటుంది, మా నాన్నగారు నా మీద మరీ ఆశలు  పెట్టుకున్నారేమో అని 🙂  ‘ఒకసారి EAMCET కోచింగ్ కి వెళ్ళిరా, వస్తే వస్తుంది లేకపోతే లేదు’ అంటూ శెట్టి ట్యూషన్ లో చేర్పించేసారు.  తెలీకుండా ఆ ఏడాది ఆ ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోయాను.

అప్పట్లో  EAMCET ఒక్కొక్క యూనివర్సిటీ వారు నిర్వహించేవారు. ఆ ఏడాది REC వరంగల్ వారు నిర్వహించారు. దరఖాస్తు పెట్టాక acknowledgement కార్డు రాలేదు. మళ్ళీ ఏడుపు మొదలు !! మా తమ్ముడిని, నన్ను పిలిచి వరంగల్ REC కి ఎలా వెళ్లాలో ఒక map వేసి చూపించి, ఎవరిని కలవాలో చెప్పారు. ఒక రోజు పొద్దున్నే కృష్ణా ఎక్సప్రెస్ లో కాజీపేట లో దిగి ఆటోలో REC  క్యాంపస్ కి వెళ్ళాము.  ఆయన  పేరు గుర్తు లేదు కానీ, ఆయన  నాన్న పేరు  చెప్పగానే మమ్మల్ని కూర్చోబెట్టి, అన్ని వేల దరఖాస్తులలో ఎలా వెతికించారో తెలీదు కానీ  acknowledgement కార్డు ఇచ్చారు. వాళ్లింట్లోనే భోజనం కూడా పెట్టారు పాపం !! మళ్ళీఅదే రోజు సాయంకాలానికి  ఈస్ట్ కోస్ట్ లో సికింద్రాబాద్ వచ్చేసాం.  ఆ ప్రయాణం తలుచుకుంటే నాకు, మా తమ్ముడికి  – ఒక్కరమే ట్రైన్లో తెలీని ఊరు వెళ్లడం కనుక్కోడం – ఒక adventure గా అన్పిస్తుంది. ఆ రోజే మా తమ్ముడు ఎలాగైనా REC  లో చదవాలి అని నిశ్చయించేసుకున్నాడు కూడా !! నేను సాధించలేదు కానీ, వాడు సాధించేసాడు!! కాకపోతే వరంగల్ కాదు !! ఇక అది వేరే విషయం.

ఇక అసలు ఘట్టం !! EAMCET రోజు రానే వచ్చింది. ఉస్మానియా యూనివర్సిటీ ఆర్ట్స్ కాలేజీ సెంటర్ !! మా నాన్నే స్వయంగా తీసుకెళ్లి  దిగబెట్టారు.  కొన్ని రోజులకి  ఫలితాలు రానే వచ్చాయి!! నా నెంబర్ పక్కన నా ర్యాంకు. అది చూసి ఇంట్లో అందరూ ఎగిరిగెంతులే !! ఏదో  స్టేట్ ఫస్ట్ వచ్చాననుకుంటున్నారేమో !! కాదండీ !! నా ర్యాంకు 2680!! దానికే అంత సంబరం అంటారా 🙂 CEC తీసుకుందామనుకున్న నాకు ఇలాంటి ర్యాంకు రావడం వింతల్లో వింతే కదా !! మొత్తానికి అలా ఇంజనీర్ని అయ్యానండీ.

నాకొచ్చిన ర్యాంకు కి REC ఏం  వస్తుందిలే అన్ని నేను అసలు అప్లై చేయలేదు. ‘ఒక్కోసారి ఉన్నటుండి గవర్నమెంట్ వాళ్ళు  ladies quota అని చెప్తే ఏం చేస్తావు. ఓ అప్లికేషన్ పడేయటంలో తప్పులేదు కదా ‘ అని తనే స్వయంగా వరంగల్ కి వెళ్లి మరీ ఇచ్చి వచ్చారు. నిజంగానే ఆయన  చెప్పినట్లు, నా ఇంజనీరింగ్ అయిపోగానే , ladies quota పెట్టారు 🙂

ఈ కథంతా ఎందుకు చెప్తున్నాను అంటే, మా నాన్న నా పదవతరగతి మార్కులని బట్టి నేను ఏం  చదవగలనో తనే  నిర్ణయించేసుకుని  మనసులో సంకల్పం చేసేసుకున్నారు ‘ ఈ పిల్లని ఇంజనీరింగ్ చదివించేయాలని’ . బలవంతంగా రుద్దకుండా, ఎక్కడా కోపతాపాలకు తావి లేకుండా తాను చేయాల్సిందంతా సైలెంట్ గా చేసేసారు. మా పిల్లలతో కూడా ఇదే పద్ధతి పాటిద్దామనే ఎంతో ప్రయత్నిస్తుంటాను నేను.

ఇలా ప్రతి విషయంలో తెలీకుండా మాకు ఎన్నో పాఠాలు నేర్పేసారు మా నాన్న గారు. ఇప్పుడు మా పిల్లలకి నేర్పిస్తున్నారు 🙂 !!

వేసవి సెలవలు -1 పూలజడ

వేసవి సెలవలు రాగానే  అమ్మమ్మగారింటికి వెళ్ళిపోయి బడి తెరిచే ఒక  వారం రోజుల ముందు వచ్చేవాళ్ళం. మా అమ్మ ఎక్కువ వచ్చేది కాదు. వచ్చినా ఒక రెండు రోజులు ఉండి  వెళ్లిపోయేవాళ్లు అమ్మా, నాన్న. ఇక మా ఇష్టమే ఇష్టం!! పిన్నులు, వాళ్ళ పిల్లలు, మావయ్య, ఆవరణ లో పిల్లలు. రోజులో  24 గంటలు సరిపోయేది కాదేమో మా ఆటలకి.  మా అమ్మమ్మ గారి ఊరు గురించి నా మొట్టమొదటి టపా చెరగని తరగని జ్ఞాపకాలు లో చెప్పాను .

రోజంతా ఆటలు. మధ్యాహ్నం తాటి ముంజలు తినడం.  సాయంత్రం పెరట్లో తులసి చెట్టు దగ్గర కందిపచ్చడి, కొత్త ఆవకాయ, మామిడి పండు తో భోజనాలు.  ఆరుబయట వేపచెట్టు కింద మంచాలు, పక్కలు వేసుకుని కబుర్లు.  మధ్యలో కరెంటు పోవడం. వెంటనే  లాంతరు (సాయంత్రం అవ్వగానే ఎప్పుడూ వెలిగే ఉండేది)  ఒత్తి పెద్దగా చేయడం.  ఈ రోజుల్లో ఏ క్యాంపింగ్ ట్రిప్ పనికొస్తుంది ఇటువంటి అనుభవాలతో !!

అలా  ఉండేరోజుల్లో, ఒక రోజు నాకు, మా అక్క కి  పూలజడలు వేయించాలని సంకల్పం చేసేది అమ్మమ్మ. రోజూ నాలుగవ్వగానే మల్లెపూల అబ్బాయి వచ్చి మల్లెమాలలు ఇచ్చి వెళ్ళేవాడు.  పూలజడల కోసం ఆరోజుకి మొగ్గలు  తెమ్మని అతనికే చెప్పేది అమ్మమ్మ. లేదా, లచ్చారెడ్డి తోట అని ఇంటి దగ్గరే ఒక మల్లెపూల తోట ఉండేది. అక్కడికి వెళ్లి మల్లెమొగ్గలు తెచ్చుకునేవాళ్ళం.

పూలు ఉండగానే సరికాదు కదా. జడ వేసేవారు కావద్దూ!!  వీధి చివర ఉండే కమలమ్మగారు కానీ,  పక్క వీధీ  ఉండే గోపాలయ్య గారి భార్య శాంతమ్మగారు కానీ వేసేవాళ్ళు. వాళ్ళకి  కుదురుతుందో లేదో ముందే అడిగి కనుక్కునేది అమ్మమ్మ. కమలమ్మ గారు జడ వేసినప్పుడు ఆ విశేషాలు గుర్తు లేవు కానీ శాంతమ్మగారు బాగా గుర్తు.   భోజనాలు అవగానే మొగ్గలని నీళ్ళల్లో వేసుకుని గిన్నెలతో , జడ కుప్పెలు, సవరాలు , వేరే అలంకరణ సామగ్రితో వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళేవాళ్ళం. గోపాలయ్య గారింట్లో అయితే అందరికీ  కాలక్షేపమే.  వారిది కిరాణా కొట్టు.  వచ్చేపోయే వారు ఎక్కువ. పూలజడల కార్యక్రమం వరండాలో పెట్టేవారు. అందరు ఎవరికీ తోచిన సలహా వారు ఇస్తూ, కబుర్లు చెప్తూ ఇలా సాగేది ఆ కార్యక్రమం.  వారికీ నలుగురు అమ్మాయిలు. చివరి అమ్మాయి మాతోటిది. మధ్యలో అప్పటికప్పుడు వెళ్లి అలంకరణ కోసం మా ఆవరణకి వెళ్లి అనార్కలి, మరువం, కనకాంబరాలు కోసుకొచ్చిపెట్టేది మాకు. వాళ్ళందరూ కొబ్బరిపుల్లలకి  మొగ్గలు గుచ్చి సహాయం చేసేవాళ్ళు.

సన్నగా ఉండే నా జడని సవరాలు పెట్టి పొడుగ్గా చాలా అందం గా వేసేవారు ఆవిడ.  అలా మల్లెలు, మరువం, కనకాంబరాలతో ఆవిడ వేసే జడ ఏ బ్యూటీ పార్లర్ వాళ్ళు వేయలేరు అని ఖచ్చితంగా చెప్తాను.  అయితే జడ కుప్పెల దగ్గర చిన్న రాజకీయం చేసేవారు  మా అమ్మమ్మ, ఆవిడా ఇద్దరునూ !! అప్పట్లో బంగారు నాగరం, బంగారు కుప్పెలు ఉండేవి.  అమ్మమ్మ, వాటిని పెద్ద మనవరాలని మా అక్కకి పెట్టమని రహస్యంగా  శాంతమ్మ గారికి చెప్పేది. పూసలు, తళుకులు, చమ్కీలు ఉండే కుప్పెలు, అనార్కలి పూవు( నాగరంలా)  నాకు పెట్టమని చెప్పేది. ఒకసారి ఆ రాజకీయం అర్ధమయ్యి నేను ఏడిస్తే, తళుకులు చూపించి ‘ప్రపంచం లో ఇంతకంటే అరుదైన కుప్పెలు లేవు’ అన్నట్లు చెప్పి  శాంతమ్మగారు నన్ను మైమరిపించారు.

ఇక్కడ గోపాలయ్య గారి కుటుంబంతో ఉన్న అనుబంధం కూడా  చెప్పాలి.  మా అమ్మనాన్న పెళ్ళికి వాళ్ళిల్లు విడిది. వాళ్ళ పెద్దమ్మాయి పెళ్ళికి మా అమ్మమ్మగారిల్లు విడిది. వాళ్ళ ఇల్లు కూడలి పక్కనే ఉండటంతో మేము రైలు దిగి వస్తుంటే వాళ్ళే వీధి లోకి వచ్చి   ‘ఏ బండికొచ్చారు ?లేటా ‘ అని అడుగుతూ మాకు ముందు స్వాగతం చెప్పేవారు.

ఫోటోలో మామిడి చెట్టున్న ఇల్లే గోపాలయ్య గారిది

 

పూలజడ వేసాక  పరికిణీలు  వేసుకుని తయారయ్యేవాళ్ళం. పూలజడల కోసం మేము క్రొత్త పరికిణీలు కొట్టించుకున్న రోజులు ఉన్నాయి. మాచింగ్ గాజులు, లోలాకులు, పాపిటబిళ్ళ  అన్నీ  ఫాన్సీ స్టోర్ లో ముందే కొని పెట్టుకునే వాళ్ళం. ఆ విధంగా తయారయ్యి అందరి ఇళ్ళకి వెళ్లి పూలజడ చూపించి వచ్చేవాళ్ళం. ముందు శాంతమ్మ గారింటికి. తర్వాతే ఎవరింటికైనా.  ప్రతి ఇంటికి వెళ్ళగానే ‘ ఏంటమ్మా’ అనే వారు. అంటే ఎందుకొచ్చారన్నట్లు. దానికి మా సమాధానం ‘ పూలజడ చూపించడానికి వచ్చామండీ’ అని 🙂 ‘ఎవరు వేసారూ’ అంటూ  వెనక్కి తిరగమనేవారు. అలా అందరి ఇళ్ళు వెళ్లి వచ్చాక, మావయ్య ఫోటో స్టూడియో తీసుకెళ్లి ఫోటో తీయించేవాడు. అదేంటో కానీ ఒక్క ఫోటో కూడా లేదు.

వారి ఇల్లు ఉన్న వీధి

ఒక్కోసారి ఆవరణలో మా స్నేహితురాలు  వరలక్ష్మి కూడా మాతోపాటు పూలజడ వేసుకునేది.  అంత మందికి ఎలా వేసేదా  ఆవిడా అని ఆశ్చర్యం కూడా వేస్తుంది. మా మావయ్య ఎవరి జడలు నలగకుండా ఉంటాయో చూద్దాం అనే పోటీ పెట్టేవాడు. ఇక రాత్రంతా పడుకోకుండా దానిని కాపాడటం సరిపోయేది.

అదండీ  నా పూలజడ కథ. అమాయకంగా ఉండే ఆ రోజులే వేరు. ఒక్కోసారి ఆలోచిస్తుంటే Electronic gadgets వలన సగము ఇటువంటి చిన్ని చిన్ని సరదాలకు , ఆనందాలకు మనం ఎంత దూరం అయిపోతున్నామా  అనిపిస్తుంది.

విన్నకోట వారి విలువైన వ్యాఖ్య

మాలిక, శోధిని, తెలుగు బ్లాగులు అనుసరించేవారికి విన్నకోట వారి పరిచయం అక్కరలేదు. ఆయన  వ్రాసే చక్కటి వ్యాఖ్యలే నా లాంటి బ్లాగర్లకి పెద్ద విటమిన్లు అని చెప్పచ్చు. ఆయన  వ్యాఖ్య చూసినప్పుడల్లా ఎవరో ఒక బ్లాగరు వారిని  బ్లాగు ప్రారంభించమని అడుగుతుంటారు. దానికి ఈ రోజు వారు అన్న మాట ‘అందరూ  పల్లకి ఎక్కితే మోసేవారు ఎవరు’ అని _/\_!!  మొన్న ఈ మధ్య ఈ రోజుల్లో వస్తున్న సినిమాల  మీద ఆయన వ్యాఖ్య రూపం లో చెప్పిన ఈ విలువైన మాట  చాలా ఆలోచింపచేసేదిగా  అనిపించి, దానిని ఒక చోట పెట్టడం & అందరికి పంచడం చాలా అవసరం అనిపించింది. అందుకు నా బ్లాగే  ఎందుకు ఉపయోగించకూడదు అనిపించింది. వారి అనుమతి తో  ఈ టపా :

సినిమా వినోదానికే అంటుంటారు సరే. అయితే ఎంత వినోదం కోసమైనా, వ్యాపారం కోసమైనా కాస్తైనా సమాజం పట్ల బాధ్యత చూపించాలిగా. ఒక వయసు దాటిన ప్రేక్షకులు ఆఁ ఏదో తీసారులే అనుకుని పెద్దగా పట్టించుకోపోవచ్చు. కానీ యువత మీద, అంతగా విశ్లేషణ చేయలేనివారి మీద, సినిమా వారిని పిచ్చిగా వ్యక్తిపూజ చేసే వారి మీద సినిమాల ప్రభావం ఎంత తీవ్రంగా పడుతోందో ఈనాటి సమాజంలో కనిపిస్తూనే ఉంది. పాతకాలంలో నిర్మాతలు, దర్శకులు తమ చిత్రాల నిర్మాణంలో బాధ్యతారాహిత్యం చూపించలేదే. మరి వారు మాత్రం వినోదం కోసం తీయలేదా, వ్యాపారం చేయలేదా?

తర్వాత తర్వాత సినిమాలు మాస్ కోసం తీస్తున్నాం అనే ధోరణి ఎక్కువైపోయింది. మాసే బాసూ మనల్ని ఈరోజున ఈ లెవెల్లో నిలబెట్టింది అంటూ అన్యాపదేశంగా తన గురించి సినిమాలో తనే డైలాగులు చెప్పుకున్న “ఘనమైన” స్టార్లూ ఉన్నారు. మాస్ కోసమంటూ అర్ధంపర్ధంలేని, భౌతికశాస్త్ర సూత్రాలకు కూడా అతీతమైన విన్యాసాలు ఎక్కువైపోయినాయి – గ్రాఫిక్స్ వచ్చిన తరవాత మరీ కోతికి కొబ్బరికాయ దొరికినట్లయపోయింది. అడుగడుగునా విపరీతమైన హింస చూపించడం రివాజయిపోయింది – బహుశః అదే హీరోయిజం అనే భ్రమలో, మాస్ కి నచ్చుతుంది అనే భ్రమలో.  

నిశ్చితార్థం జరిగిన అమ్మాయిని ప్రేమించానంటూ వెంటబడడం, పెళ్ళింట్లోనుంచి పెళ్ళికూతుర్ని తప్పించడం – హీరోయిజమా? వికారమా? సంస్కారరాహిత్యమా? బాధ్యతారాహిత్యమా? మనకి పంచే వినోదమా? అటువంటి సినిమాలు యువత మీద చెడు ప్రభావం చూపించవంటారా? అది సమాజానికి మంచేనా?

ఇక ఆ డాన్స్ లు చెప్పనక్కరలేదు – హీరో వెనకాలో 20 మంది, హీరోయిన్ వెనకాలో 20 మంది హఠాత్తుగా ప్రత్యక్షమౌతారు. అసలవి “డాన్సులా”? చిన్నప్పుడు స్కూల్లో డ్రిల్ మాస్టారు చేయించిన డ్రిల్ లాగానూ, కుంటి నడక లాగానూ, ఒళ్ళు నెప్పులన్నవాళ్ళు ఒళ్ళు విరుచుకున్నట్లూనూ ఉంటాయి. పైగా జుగుప్స కలిగించేట్లు వెనక్కి తిరిగి పృష్టభాగం ఊపులు – అదీ కెమేరా మీదకొచ్చి – అంటే ప్రేక్షకుల మొహాలమీద ఊపడం. అదేమంటే మాస్ కోసం. పాతకాలం సినిమాల్లోనూ డాన్సులుండేవి (ఇప్పుడంత అసభ్యంగా కాదు), ఫైట్లుండేవి (ఇప్పుడంత బీభత్సంగా కాదు), మరి ఆ రోజుల్లోనూ మాస్ ఉండేవారు, వాళ్ళూ సినిమాలు చూసేవారు, శతదినోత్సవాలూ జరిగేవి.  

సినిమా తీసేవాళ్ళ దృక్పథం ఎంతలా మారిపోయిందో తెలుస్తోంది. వీళ్ళని బయట జనాలు గుడ్డిగా అనుకరించే ప్రయత్నం చేస్తున్నారంటే జనం ఎంతగా ప్రభావితులైపోతున్నారో అనిపిస్తుంది. వీళ్ళని ప్రత్యక్షదైవాలన్నట్లు జనాలు వెర్రిగా ఆరాధించడం – వాళ్ళని చూసి చొంగ కారిపోవడమొకటే తక్కువ.  

ఇటువంటి ధోరణులు సామాజిక ఆరోగ్యాన్ని దెబ్బ తీస్తాయనే బాధ్యత కరువైపోతోందే అన్నదే “సామాజిక స్పృహ” కొరవడింది అంటే. పైగా నిరంతర మీడియా కవరేజ్ లు, వీళ్ళనే ఆధారం చేసుకునే టీవీ షో లు 24 గంటలూ. జనాలకి వేరే ప్రపంచం లేకుండా తయారయేంత ప్రభావం పడుతోంది.

తాము నటించే సినిమాలలోనే కాక ఇటువంటి బాధ్యతారాహిత్యం ఈ సోకాల్డ్ “సెలెబ్రిటీలు” మోడల్ చేసే అడ్వర్టైజ్మెంట్లలో కూడా కనిపిస్తుంది. ఉదాహరణకి : ఓ సాఫ్ట్ డ్రింక్ సీసా కోసం భవనాల మీదనుంచీ, బ్రిడ్జిల మీదనుంచీ, కొండల మీదనుంచీ దూకినట్లు చూపిస్తున్న ప్రకటనలలో నటించే మోడల్ – పైగా పేరున్న నటుడు కూడానూ – కొంచమయినా బాధ్యత కలిగున్నవాడు అనగలమా? నిజజీవితంలో ఇటువంటి విన్యాసమే అనుకరించబోయి ఓ కుర్రవాడు ప్రాణాలు పోగొట్టుకున్నాడన్న సంగతి తెలిసి కూడా ఆ కంపెనీ తమ పద్ధతి మార్చుకోలేదంటే, ఆ “సెలెబ్రిటీ” వాటికి మోడల్ చేస్తూనే ఉన్నాడంటే – డబ్బు వ్యామోహానికి, బాధ్యతారాహిత్యానికి, సమాజంపట్ల నిర్లక్ష్యానికి, insensitivity కి పరాకాష్ఠ అనవద్దూ ! తెర మీద ఓ disclaimer పడేసి చేతులు దులుపుకోవడం. పైగా స్వేచ్ఛ అనే సాకుతో ప్రభుత్వాన్ని టీవీ మీద ఆంక్షలు సెన్సార్ పెట్టనీయకపోవడం.  

మీరు చూస్తున్నారు కాబట్టి తీస్తున్నాం అంటుంటారు సినిమా వాళ్ళు చాలా తెలివిగా. మీరు తీస్తున్నవే మేం చూస్తున్నాం అని జనాలు అనే వాదమే సరైనది. ఎందుకంటే జనాలకి ఛాయిస్ ఏమీ లేదు, చిత్రనిర్మాణంలో జనాల పాత్ర ఏమీ లేదు. విడుదలకు ముందు కీలక పాత్ర పోషించవలసిన ఫిల్మ్ సెన్సార్ బోర్డ్ వారే న్యాయం చేస్తున్నామా అని ఆలోచించుకోవాలి – ఎందుకంటే డబ్బొకటే ప్రాధాన్యమైపోయిన నిర్మాతలు, దర్శకులు, నటులు ఈ విలువలు పట్టించుకుంటారని ఆశించడం అనవసరం.

ఇంతలా భ్రష్టు పట్టిపోయిన రంగంలో కె.విశ్వనాథ్ లాంటి మహానుభావుడు వంటరిగా ధైర్యం చేసి సంస్కారవంతమైన సినిమాలు తీస్తే ఆయనకు అత్యున్నత పురస్కారం వచ్చినప్పుడు తప్పులు పట్టే ప్రయత్నం చెయ్యడం మాత్రమే కొంతమంది జనాలకు చేతనయినదిలా తోస్తోంది.

---

ఎవరి అభిప్రాయాలు, అభిరుచులు వారివి, కానీ సినిమాలు బాధ్యతాయుతమైన వినోదం అందించాలి, తాము జీవిస్తున్న సమాజం యొక్క ఆరోగ్యం కూడా ముఖ్యం అనే స్పృహ కలిగుండాలి అని సమాజం expect చేస్తుంది అని సినిమా వాళ్ళు తెలుసుకోవాలి.