మా ఇంట శరన్నవరాత్రులు

చిన్నప్పుడు చందమామ లో ఓ కథ చదివాను. ఒకతను పొలం లో గుమ్మడి కాయలు పండిస్తాడు. పిందెలు వేసినప్పటినుంచీ ఒక్కొక్క కాయ కి ఒక్కొక్క పేరు పెట్టుకుని పిలిచుకుంటూ ఉంటాడు. ఆ కాయలు కాపుకి వస్తాయి.  ఎవరో దొంగిలించి  బజారులో అమ్ముతుంటారు. ఆ రైతు వెళ్ళి అవి తనవే అని చెప్పినా బజారులో ఎవరూ నమ్మరు. ఒక్కొక్క కాయని పేరు పెట్టి పిలుస్తూ ఏడుస్తుంటాడు . అందరూ పిచ్చివాడనుకుని నవ్వుతారు. కానీ న్యాయాధికారి అతనిని నమ్మి న్యాయం జరిగేలా చూస్తాడు.  

ప్రతి ఏడాది వసంత ఋతువు రాగానే కొన్ని విత్తనాలు వేసి, కొన్నిచిన్ని మొక్కలు స్వయంగా నా  చేతులతో పెట్టి చిన్ని తోట చూసుకుని రోజు మురిసిపోతుంటాను.

పూజకోసం పూలు కోయడానికి వెళ్ళగానే  ‘దయలేని వారు ఆడవారు’  అంటూ పూలు ఏడుస్తున్నట్లే అనిపిస్తుంది. పది కోసేద్దామని వెళ్లి రాలిపోయేందుకు సిద్ధంగా ఉన్న ఓ రెండుపూలు కోసుకుని వచ్చేస్తాను. ఒక్కోసారి కారు ఆపుకుని ఇంట్లోకి వెళ్తుంటే సీతాకోకచిలుకలు ఎగురుతూ  కనులవిందు చేస్తూ, నన్ను అక్కడే కూర్చోబెట్టేస్తాయి .

ఇది ‘మూణ్ణెల్ల’ ముచ్చటే  అని తెల్సినా, పైన చెప్పిన  చందమామ కథలో చెప్పిన రైతులాగాప్రతి చెట్టుతో అనుబంధం పెంచేసుకుంటాను. ఇక నవంబర్  నెలలో అన్నిటినీ  మూట కట్టి వాకిట్లో పెట్టేస్తుంటే, ఒక కఠోర జీవన సత్యం అవగతమవుతూ, ఎంత బాధేస్తుందో … మాటలలో చెప్పలేను…

ఆ అందాల వర్ణననలు నాకు వ్రాతల్లో అంత అందంగా చెప్పడం రాదు.  ఈ శరన్నవరాత్రులలో,  మా ఇంటి ముందు ఈ రూపంలో కొలువైయున్న  ఆ లలితా త్రిపుర సుందరీ  దేవిని ఇలా బ్లాగులోకానికి పంచుకుంటూ ….. దసరా శుభకాంక్షలు తెలియజేసుకుంటూ….  శరచ్చంద్రిక